Jedynie w latach 1406-1418 Wietnam stał się krótkotrwała zdobyczą Chin. W XV w. rozszerzył swoje granice na południe, podbijając królestwo Czampa (1472), a w 1658 r. wyłączono tzw. Kochinchinę, czyli rejon delty Mekongu. Pierwsi europejscy kupcy i misjonarze pojawili się w tym rejonie w XVI wieku. Trzysta lat później Francja rozpoczęła pierwszą wojnę kolonialną z Wietnamem (1858-1862), w wyniku której zajęła południowo-wschodnie prowincje kraju i przekształciła je w kolonie. Po II wojnie kolonialnej (1883-1884) Wietnam stał się francuskim protektoratem i został podzielony na 3 części: Kochinchinę (Nam Bo) bez wietnamskiej administracji oraz Tonkin (Bac Bo) i Annam (Trung Bo) z formalnymi rządami króla. W 1887 r. wraz z Kambodżą i Laosem został włączony do Francuskich Indochin. Na początku XX w. w kraju rozwijał się ruch narodowowyzwoleńczy. W 1930 r. Powstała Komunistyczna Partia Indochin (od 1951 r. Komunistyczna Partia Wietnamu) z Ho Chi Minhem na czele, która przejęła hegemonię w ruchu narodowowyzwoleńczym. We wrześniu 1940 r. Japończycy za zgodą władz Vichy (południowa Francja) rozpoczęli, trwającą do 1945 r., okupację Wietnamu. 2 września 1945 r. Ho Chi Minh proklamował niepodległość całego państwa i utworzenie Demokratycznej Republiki Wietnamu (DRW). Francja początkowo uznała jej niepodległość, lecz w 1946 r. podjęła próby ponownego skolonizowania tego kraju (wojna indochińska). W 1948 r. powołała w południowej części Republikę Wietnamu z byłym cesarzem Bao Daiem na czele. Francuzi wycofali się dopiero w 1954 r. po klęsce pod Dien Bien Phu, a w myśl układu genewskiego Wietnam podzielono linią demarkacyjną w pobliżu 17° szerokości geograficznej północnej na DRW i Wietnam Południowy. Ponownie kraj ten został zjednoczony w 1975 r. po wyniszczającej wojnie domowej (od 1964 r.) i zakończonej zwycięstwem komunistycznej Północy i wycofaniem się wspierających Południe wojsk amerykańskich. W latach 1975-1989 wojska wietnamskie okupowały Kambodżę. W 1994 r. Stany Zjednoczone Ameryki zniosły embargo ekonomiczne, a rok później nawiązały z Wietnamem stosunki dyplomatyczne.

Po podziale kraju w 1954 r., w Wietnamie Południowym, ze stolicą w Sajgonie, popieranym przez Stany Zjednoczone, nie wprowadzono potrzebnych reform gospodarczych. Narastało wskutek tego niezadowolenie społeczne, podsycane przez ruch partyzancki Vietcongu. Wysuwano postulaty zjednoczenia kraju, prowadzono burzliwe demonstracje. W 1964 r. reżim sajgoński, wspomagany przez Stany Zjednoczone rozpoczął otwartą wojnę przeciw powstańcom. Stany Zjednoczone po raz pierwszy zbombardowały DRW. Mimo zastosowania najnowocześniejszych zdobyczy techniki wojennej, zrzuceniu 7 mln ton bomb, rozpyleniu defoliantów powodujących zniszczenie roślinności i upraw na ponad 16 tyś. km kw. powierzchni kraju oraz poświęceniu wielu tysięcy amerykańskich żołnierzy (w walkach zginęło ok. 65 tyś. osób) nie udało się jednak przełamać determinacji wietnamskich partyzantów, wspomaganych przez kraje socjalistyczne. W latach 1965-1973 w Wietnamie walczyło ok. 2,8 mln amerykańskich żołnierzy.