Polityka popierania rolnictwa i dławienia handlu, w szczególności w czasach dynastii Nguyen, opóźniła rozwój świadomości mieszczańskiej w Wietnamie. Tradycyjnie za najważniejszą klasę społeczną uważano chłopstwo, a za drugą w hierarchii inteligencję (lub odwrotnie). Kupcami natomiast pogardzano, zaś inne zawody, w tym także działalność kulturalna, traktowane były jako zajęcia podrzędne. W wieku XIX następuje upadek systemu feudalnego, a także zmierzch cywilizacji chińskiej. Kultura zachodnia zaczyna przenikać do Wietnamu. Klasa robotnicza formuje się na początku XX wieku w związku z procesem eksploatacji kolonii. Ideologia marksinizm-leninizmu zapożyczona przez Wietnamczyków w latach dwudziestych i trzydziestych łączy się z patriotyzmem stając się siłą napędową, która zmieniła historię kraju kierując go w stronę niepodległości, demokracji i socjalizmu. Symbolem tej epoki jest Ho Chí Minh, bohater narodowy, ideolog i wybitna postać wietnamskiej kultury, sławna na całym świecie. Słaba nacjonalistyczna burżuazja zdołała jedynie przeformować kilka ograniczonych reform w pierwszej połowie XX wieku.

W Wietnamie nie wykształcił się jakiś osobny, oryginalnie wietnamski system filozoficzny i ideologiczny. Brakuje filozofów o znaczeniu międzynarodowym, nie znaczy to jednak jakoby nie było refleksji o życiu oraz ideologii odpowiedniej dla narodu.

Na mentalność Wietnamczyków wpływ wywarła tradycja życia we wspólnotach wiejskich, w których zachowało się wiele przeżytków epoki pierwotnej. Cechuje ją dualistyczny sposób myślenia, bardziej obrazowy niż abstrakcyjny, bardziej emocjonalny niż racjonalny, jak również poczucie obowiązku, ścisłe zespolenie z krewnymi, ze wspólnotą wiejską.

W hierarchii wartości duchowych Wietnamczycy wysoko cenili Nhan (humanitarność) ściśle wiążąc to pojęcie z Nghia (obowiązkiem) oraz Duc (moralnością). Brak humanitarności i poczucia obowiązku równa się niemoralności. Nguyen Trai wyraził pogląd, ze Nhan i Nghia w wersji wietnamskiej to sprzeciw wobec okrucieństwa, to podstawa dla rządzenia krajem i dla jego obrony. W Wietnamie słowo Trung (wierność) rozumiane bardziej jako wierność krajowi niż monarsze. Hieu (miłość synowska) jest ceniona, lecz nie oznacza to nadmiernego ograniczenia jednostki w obrębie rodziny. Słowo Phuc (szczęście) również stało wysoko w hierarchii wartości życiowych, ludzie bardziej cenili szczęście rodzinne niż bogactwo.

W procesie industrializacji, modernizacji, integracji ze światem trzeba będzie uporać się z pewnymi niedostatkami kultury tradycyjnej. Należy do nich: słaba umiejętność logicznego myślenia, niski poziom nauk technicznych, mentalność konserwatywna, patriarchalna i prowincjonalna, ograniczoność horyzontów, dążenie do zanegowania jednostki, do załamania jej indywidualności, brak ambicji by wybić się ponad przeciętność (a z drugiej strony zamiłowanie do próżnej sławy), słaba umiejętność praktycznej organizacji itp.