Klasztor Sera
Najmłodszym z trzech głównych klasztorów szkoły Żółtych Czapek jest klasztor Sera, którego nazwę można tłumaczyć jako "Ogrodzenie z róż". Został założony w 1419 roku już po śmierci Cong-k'a-py, jako ostatni wielki klasztor szkoły Gelugspa-Żółtych Czapek. Do dnia dzisiejszego widoczne są tu wpływy wielkiego reformatora religii lamajskiej. Klasztor ten rozbudowany w XVIII wieku, został ostrzelany w roku 1947 z artylerii na rozkaz ówczesnego nowo wybranego regenta na skutek niesubordynacji klasztoru po aresztowaniu prochińskiego regenta Radeng-rin-po-cz'e. Tak więc klasztor został dotkliwie zniszczony jeszcze przed okupacją chińską Tybetu, natomiast został on oszczędzony przez żołnierzy Armii Chińskiej.
Założycielem klasztoru był uczeń Cong-k'a-py, Bjams-cz'en-cz'os-rdże. Przyczynił się on w znacznym stopniu do szerzenia lamaizmu w Chinach. W roku 1414 na zlecenie swojego mistrza udał się w podróż do Pekinu do cesarza Jung-le z dynastii Ming. Widoczną oznaką gotowości Chin do przyjęcia buddyzmu tybetańskiego są do dnia dzisiejszego istniejące w Chinach liczne figury religijne z okresu dynastii Ming z wyraźnie widoczną stylistyką tybetańską. Stąd sztukę sakralną z tego okresu nazywa się sino-tybetańską. Z okresu tego pochodzi również słynna lamaistyczna świątynia pekińska oraz późniejszy kompleks budowli lamaistycznych powstały na terenie Pałacu Letniego Czengte. Budowle lamaistyczne obejmują tzw. małą Potalę i świątynie lamajskie, symbolizują one powiązanie z Lhasą i stanowią odpowiednie miejsce na przyjęcie tybetańskich gości. Od tego czasu, aż do roku 1912, końca cesarstwa chińskiego widoczny był silny wpływ lamaizmu na Chiny.
W skład kompleksu klasztornego wchodzi wiele zabudowań. W wielkiej hali zgromadzeń kolegium Se-ra-smad dawniej mnisi z nowicjatu pobierali nauki wstępne , kolejna ogromna hala służyła przyjezdnym mnichom, którzy z całego Tybetu ciągnęli do Sery na studia. Najważniejsza była hala Sngags-pa, poświęcona tantrycznym misteriom. W tej właśnie sali lamowie otrzymywali ostatnie przygotowania przed przyjęciem wyższych święceń. W tylnej części klasztoru znajdują się hale i kaplice z licznymi figurami przedstawiające Buddę z wczesnych legend oraz z wieloma rzeźbami postaci religii buddyjskiej, aż do wielkiego reformatora i założyciela szkoły Żółtych Czapek Cong-k'a-py i jego uczniów.
Główną drogą prowadzącą do klasztoru dociera się najpierw do hali studiów początkowych - Se-ra-smad. Ściany ozdabiają malowidła przedstawiające sceny z legend o życiu Buddy. Na tyłach tej hali mieszczą się kaplice. Jedna z nich poświęcona jest bóstwom tantrycznym, zgromadzonym wokół postaci Jamantaki - zwycięzcy śmierci przedstawionego z głową byka. W kolejnej kaplicy znajduje się posąg ukoronowanego Buddy. Najprawdopodobniej jest to kopia Dżo-bo ze świątyni Jokhang w Lasie. Postać Buddy otaczają dwa bóstwa opiekuńcze, wadźra i ośmiu bodhisattwów. Następna kapliczka poświęcona jest Cong-ka-pie, który przedstawiony jest z dwoma ulubionymi uczniami oraz innymi nauczycielami m.in. Atiśą i Brom-ston. W kaplicach na regałach poukładane są w stosy sięgające aż po sufit święte teksty lamajskie.
Ogromny posąg Awalokiteśwary znajduje się w hali przeznaczonej na studia ezoteryczne. Posąg o tysiącu rąk ma głowy zgrupowane jak w japońskiej figurze bodhisattwy Kwannonn jedna obok drugiej, a nie jedna nad drugą, tak jak jest to w tradycyjnej sztuce sakralnej Tybetu. Tego typu rzeźba jest jedyną w Tybecie.
Na skałach koło klasztoru wykute zostały ogromne posągi buddów, bodhisattwów, jidamów kolorowo pomalowane. Za skałami na rozległych zboczach gór do dnia dzisiejszego praktykowane są "niebiańskie pogrzeby". Zwłoki zmarłego odpowiednio ściągnięte sznurem do pozycji embriona są wynoszone na zewnątrz, a następnie w odległym, odosobnionym miejscu są on rąbane na mniejsze kawałki i zostawiane sępom na pożarcie.
W klasztorze tym w okresie jego największej świetności zamieszkiwało sześć tysięcy mnichów.W roku 1976 mieszkało jeszcze 55 mnichów, a roku 1980 - 140, z czego 20 było nowicjuszami.