Po śmierci Song-tsena Gampo (r. 650) rozpadł się sojusz chińsko-tybetański i przez dwa kolejne wieki oba państwa toczyły między sobą walki. W 763 roku Tybetańczycy zajęli stolicę dynastii Tang, miasto Changan, obecnie Xi?an. W okresie tym Tybet prowadził także zwycięskie wojny z Kaszmirem i muzułmańskimi państwami Azji Środkowej. Potęga państwa Dachu Świata załamała się w IX wieku. Nastąpił rozpad na szereg mniejszych państw. W XI-XIII wieku Tybecie rozpowszechnił i zakorzenił się buddyzm. Od połowy XIII wieku Tybet został ponownie zjednoczony pod zwierzchnictwem mongolskim i wraz z przejęciem władzy przez mongolską dynastię Yuan (1279-1368) popadł w zależność od cesarzy chińskich.
Po upadku dynastii Yuan (1368 r) rozpoczęła się rywalizacja o władzę w Tybecie pomiędzy miejscowymi szkołami buddyjskimi. Dzięki poparciu mongolskich władców decydujące znaczenie uzyskali lamowie szkoły Żółtych Czapek z klasztoru Drepung, niedaleko Lhasy. Doprowadzili oni do powstania w Tybecie rządów teokratycznych, gdzie Dalaj Lama jako naczelny przywódca religijny był również zwierzchnikiem rządu. Siedzibą rządu został pałac Potala. W 1641 roku sprawujący władzę V Dalaj Lama wspierany przez władców mongolskich podbił i zjednoczył Tybet Wschodni oraz w roku 1642 prowincję Tsang. Władza V Dalaj Lamy uznawana była przez chińskich cesarzy z dynastii mandżurskiej Qing. Po śmierci Dalaj Lamy w roku 1682, na skutek walki o władzę w Tybecie doszło do interwencji zbrojnej Chińczyków w roku 1717. Tybet został włączony do cesarstwa z zachowaniem autonomii.