Tybet leży na szerokości geograficznej w pobliżu Zwrotnika Raka, ma skrajnie suchy, wietrzny klimat kontynentalny oraz należy do najbardziej nasłonecznionych miejsc na świecie. Na tak znacznej wysokości n.p.m. powietrze jest znacznie rozrzedzone, a wiatr i intensywne parowanie znacznie obniżają wilgotność. Powoduje to występowanie tam bardzo silnego promieniowania słonecznego i kosmicznego oraz bardzo dużych wahań temperatury między dniem a nocą, jak również pomiędzy miejscami nasłonecznionymi i zacienionymi. Latem temperatura sięga 20-25°C, zimą spada do -20-30°C, a na północnych obszarach nawet do -45°C. Na obszarach tych występuje wieczna zmarzlina, zjawisko typowe dla terenów subarktycznych. Zamarznięte i nieprzepuszczalne warstwy gleby ograniczają wsiąkanie wody i nawet po krótkich, sporadycznych opadach powstają krótkotrwałe bagna, w znacznym stopniu ograniczające poruszanie się. Opady deszczu występują częściej na wschodzie Tybetu, rzadziej natomiast na zachodzie i po północnej stronie łańcucha górskiego Himalajów. Większość opadów przypada na okres letni. Zima jest porą suchą, bez wielkich opadów śniegu. Jedynie w południowym Tybecie, w rejonie Himalajów występują większe opady śniegu.
Ze względu na bardzo niskie ciśnienie powietrza na tej wysokości i zmniejszoną ilość tlenu w powietrzu (nawet do o 30-40%) u osób przybywających do Tybetu może wystąpić choroba wysokościowa objawiająca się osłabieniem, zawrotami głowy itp. Stąd konieczna jest po przybyciu aklimatyzacja. Z kolei dzięki mniejszej zawartości tlenu i obniżonej wilgotności powietrze jest tam bardzo przejrzyste i klarowne, co widoczne jest na fotografiach - kolory są ciepłe, niezwykle intensywne i wyraziste. Z tych samych względów ziarna zbóż mogą być przechowywane bez konserwacji przez 50-60 lat, a surowe suszone mięso dłużej niż rok. Także bardzo rzadko występują epidemie.