Klasztor Depung
Największym i najważniejszym klasztorem lamaizmu i szkoły Żółtych Czapek jest klasztor Depung ("Stos ryżu"). Usytuowany jest on 8 kilometrów od centrum Lhasy na zboczu góry. Na polecenie Cong-k'a-py został on utworzony w 1416 roku i jak życzył sobie tego wielki reformator miał się stać najważniejszą siedzibą głoszenia i krzewienia zreformowanej nauki buddyjskiej. Oddawano się tutaj studiom nauk Buddy, najważniejszych guru i obszernych tybetańskich zbiorów pism Kandżuru i Tandżuru. Do Drepungu wysyłani byli mnisi z licznych małych klasztorów rozrzuconych po całym Tybecie, by zdobyć gruntowne wykształcenie. Drepung pełnił również funkcje rezydencji V Dalajlamy w latach 1642 - 1653, aż do momentu wybudowania Pałacu Potala. Tu również w stupach grobowych zostały złożone doczesne szczątki II, III i IV Dalajalamy. Obecnie istniejące budowle pochodzą głównie z XVII i XVIII stulecia.
Jak wynika ze spisu mnichów w 1958 roku w czasie prowadzanych przez XIV Dalajlamę egzaminów w klasztorze tym przebywało 10 tysięcy mnichów, a 8 tysięcy mieszkało tam na stale. Prawie trzy tysiące mnichów zbiegło w roku 1959 do Nepalu i Indii. W latach osiemdziesiątych było ich tam tylko około 250.
Klasztor Drepung, jest klasycznym przykładem architektury tybetańskiej, który uniknął zagłady z rąk chińskich najeźdźców. Jest w znakomitej większości oryginalny. Niektóre dachy świątyń tego kompleksu klasztornego są pozłacane, co wskazuje na wpływ stylu chińskiego, część budynków mieszkalnych, administracji klasztoru, świątyń są na biało pomalowane. Powyżej stojące budynki świątyń koloru ochry - rdzawoczerwone, są kształtu trapezu, z oknami ozdobionymi kolorowymi fryzami. Z dachów na frontowych ścianach wejść do świątyń powiewają białe zasłony ozdobione naszytymi i wyhaftowanymi znakami przynoszącymi szczęście - węzłami wieczystymi. Z kolei dachy są ozdobione trójzębami - truślami, które oddalają nieszczęścia od klasztoru, jego mieszkańców i strzegą ich.
Na początku XVIII wieku (1706) klasztor został znacznie uszkodzony w czasie najazdu Mongołów. Główna hala zgromadzeń Drepungu (Cug-lag-k'ang) została wzniesiona ponownie w 1735 roku, jej westybul wsparty jest na ośmiu filarach, kunsztownie rzeźbionych, pomalowanych na czerwono. Wejścia do niej strzegą spotykani na całym obszarze północnego buddyzmu Czterej Wielcy Królowie nazwani także strażnikami czterech stron świata. W ich władaniu są strony świata - Dhritarasztra-król z lutnią reprezentuje wschód, Wirupaksza ze stupą w lewej dłoni reprezentuje zachód, Wirudhaka z długim mieczem i olbrzymim hełmem przedstawia południe. Z kolei Wajśrawana z flagą zwycięstwa i mangustą (ichneumonem) wypluwającą złoto i klejnoty symbolizuje północ i jest jednocześnie czczony jako bóg bogactwa.
Wielonawowa hala wsparta jest na 130 filarach, ściany pokryte są malowidłami ukazującymi sceny z wczesnych lat życia Buddy. Panem strzegącym Depungu jest Budda Przyszłości - Majtreia, którego pozłacany posąg wznosi się na wysokość 15 metrów. Jest on nie tylko najważniejszą postacią klasztoru Depung, ale również większości klasztorów szkoły Żółtych Czapek. Cały posąg jest pozłacany, a głowę wieńczy korona. Jak podaje legenda w środku posągu znajdują się relikwie historycznego Buddy, włos Cong-k'a-py i jedna z jego muszli.
W górnej części hali przechowywane są bezcenne druki świętych pism Kandżuru i Tandżuru, oraz dzieła Dalajlamy I i V. Poniżej wielkiej hali zgromadzeń znajduje się hala nauki, w której stoją dwa potężne kotły przeznaczone na herbatę z masłem. Wejście ozdobione jest pozłacanym Kołem Prawa, bo bokach, którego leżą dwie gazele. Nawiązuje to do pierwszego kazania Buddy w parku Sarnath nieopodal Waransi nad Gangesem. Na ścianach westybulu umieszczone są wizerunki czterech Wielkich Królów oraz Koło Żywotów, trzymanych przez Jamę - boga śmierci. Przedstawia ono okrężny bieg naszego bytu i różnorodne dziedziny życia pomiędzy niebem i piekłem. Na wewnętrznych ścianach hali umieszczone zostały freski przedstawiające tantryczne bóstwa opiekuńcze - Sita, Tapa, Tra o tysiącu ramion, lHa-mo strażniczka Lhasy oraz wielki czarny bóg Mahakala. Jak głosi przekaz zostały one pokonane przez Padmasambhawę i zmuszone do służenia nauce buddyjskiej. Obecnie pełnią one funkcję strażników i bóstw inicjacyjnych lamów. Nad przestrzenią hali dominują stupy z relikwiami oraz figury Cong-k'a-py, Dalajlamów V, VII i VIII i olbrzymi młynek modlitewny.
Za główną halą znajdują się trzy kaplice. W kaplicy po prawej stronie mieści się 16 figur archatów, najstarszych indyjskich nauczycieli buddyzmu, którzy wspólnie z dalszymi bóstwami opiekuńczymi otaczają stupę. W środkowej kaplicy poświęconej Maitrei, którego rzeźba pokryta jest brokatową szatą znajduje się znaczna część księgozbioru klasztornego. W trzeciej kaplicy centralne miejsce zajmuje stupa z relikwiami, symbolizująca nirwanę. Obok znajduje się rzeźba Amitajusa - patrona Pana Chroniącego byt człowieka, Buddy Wiecznego Życia, który zajmuje centralne miejsce zarówno w Tybecie jak i w Chinach.
Klasztor Depung prawie nie ucierpiał podczas "rewolucji kulturalnej", a w ostatnim czasie znaczna jego część została odrestaurowana.