W połowie XIX wieku wpływy Chin znacznie zmalały, a następnie na początku XX wieku Chiny podjęły starania o przejęcie kontroli nad Tybetem, zajmując w latach 1906-1909 Tybet Wschodni i w roku 1910 Lhasę. Dalaj Lama schronił się w Indiach, skąd powrócił w 1912 roku po zwycięstwie rewolucji w Chinach i opuszczeniu Tybetu przez wojska chińskie. W roku 1913 proklamowano niepodległość Tybetu.
Po zwycięstwie komunistów w Państwie Środka, w roku 1950 nowe władze skierowały swoje wojska do Tybetu, a w roku 1951 podpisany został układ, w którym Tybet uznał zwierzchność Chin w zamian za obietnice szerokiej autonomii. Chińczycy nie przestrzegali podpisanego porozumienia, podejmując działania mające na celu doprowadzenie do zmiany tradycyjnych struktur społecznych, gospodarczych i religijnych. Między innymi przeprowadzono sekularyzację dóbr klasztornych, kolektywizację rolnictwa i rozpoczęto zakrojoną na szeroką skalę akcję przesiedlania Chińczyków na teren Tybetu.
W skutek prób włączenia Tybetu Wschodniego pod bezpośrednią administrację Państwa Środka rozpoczęła działalność antychińska partyzantka. W 1959 roku wybuchło powstanie, krwawo stłumione przez Chińczyków. XIV Dalaj Lama udał się na emigracje do Indii, (Dharamsala) gdzie stanął na czele tybetańskiego rządu emigracyjnego. W 1965 roku ustanowiono Tybetański Region Autonomiczny. W okresie rewolucji kulturalnej, w latach 1966-1976 nasilił się proces sinizacji (m.in. osadnictwo chińskie), podjęto prześladowania i represje tybetańskich elit religijnych i politycznych, niszczono miejsca kultu religijnego, tybetańskie klasztory i świątynie. Rozpoczęto również prowadzenie gospodarki rabunkowej bogactw i zasobów naturalnych. Po śmierci przewodniczącego Mao Tse-Tunga w 1976 roku władze chińskie nieco zliberalizowały politykę wobec Tybetu, łagodząc restrykcje i prześladowania. W roku 1989 doszło do zamieszek w Lhasie, wystąpień antychińskich, co spowodowało wprowadzenie stanu wyjątkowego na terenie całego Tybetu w latach 1989-1990.