Konfucjonizm był raczej systemem filozoficznym, niż religią, ale na przestrzeni wieków przekształcił się w system filozoficzno-religijny. Jego twórca był Konfucjusz. Urodził się około roku 551 p.n.e., pochodził z ubogiej rodziny. Do ukończenia 50 roku życia pracował jako urzędnik państwowy niższej rangi, a następnie rozpoczął misję mającą na celu doskonalenie rządów w kraju. Przez 13 lat odwiedzał kolejne państwa, gdzie starł się doradzać poszczególnym władcom, jak należy rządzić krajem. W czasie swoich wędrówek poszukiwał on, niestety bezowocnie, możliwości wcielenia swoich idei w życie. Ostanie lata przed śmiercią (479 r p.n.e.) spędził w rodzinnych stronach, poświęcając się nauczaniu i studiując literaturę.
Konfucjańska myśl została rozpropagowana i wywarła silny wpływ na świadomość narodową Chińczyków dopiero po śmierci Konfucjusza. Żyjący w latach 372 - 289 p.n.e. uczony Mengzi wydał zbiór nauk Konfucjusza, co przyczyniło się do spopularyzowania nauk mistrza. Z biegiem czasu filozofia konfucjańska przeniknęła do wszystkich warstw społeczeństwa, stając się nawet obowiązkowym przedmiotem dla kandydatów na urzędników państwowych, a następnie została przekształcona w system filozoficzno-religijny i stała się religią państwową za czasów panowania dynastii Han. W VII i VIII wieku wzniesiono wiele klasztorów i świątyń poświęconych Konfucjuszowi. Główną zasadą tego systemu filozoficznego był szacunek i obowiązek dzieci wobec rodziców, posłuszeństwo młodszych wobec starszym, kobiet wobec mężczyzn. Cały naród natomiast miał być posłuszny i składać hołd cesarzowi - uosobieniu konfucjańskiej cnoty i mądrości uznawanego za ojca narodu. Konfucjanizm wprowadził również kult przodków. Po roku 1949 konfucjanizm był postrzegany jako system reakcyjny, pozostałość po burżuazji. Szczególnie mocno tępiony był w okresie "rewolucji kulturalnej", kiedy to znaczna część świątyń, bibliotek, klasztorów konfucjańskich uległa bezpowrotnej zagładzie.