Luoyang szybko się rozbudowywał i w czasach, kiedy był stolicą dynastii Wei (220-265), posiadał już takie same rozmiary i podobny układ jak Chang-an w ponad 300 lat później. Kiedy drugi cesarz dynastii Sui - Yang, który panował w latach 605-617, przeniósł stolicę do Luoyangu, kazał wspaniałomyślnie i nie szczędząc kosztów wznieść nie opodal nowe miasto, pełne urzekających pałaców. Przeniósł do niego 10 000 bogatych i dostojnych rodzin. W mieście zamieszkiwało około miliona mieszkańców, a o jego rozmachu świadczą wiadomości o jednym z trzech targowisk, na którym znajdowało się 3000 sklepów podzielonych według rodzaju sprzedawanego towaru na 120 grup oraz 400 gospod.
Luoyang ze swoimi pałacami i ogrodami, w których rosły egzotyczne kwiaty i żyły sprowadzane z dalekich krajów zwierzęta, z biblioteką zawierającą 50 000 skatalogowanych ksiąg, przesyconą wysoką kulturą atmosferą, przyciąga wielu wybitnych uczonych, malarzy i najznakomitszych poetów epoki Tang. Luoyang po upadku dynastii Tang był stolicą państwa chińskiego i pozostał nią aż do 936 roku. W ciągu krótkiego, niespokojnego okresu niecałych trzydziestu lat w mieście tym rządziły kolejno trzy dynastie, a znaczna część zabudowy została zniszczona podczas wojen domowych.
Mimo iż w późniejszych wiekach nadal mieszkali w Luoyangu znakomici uczeni i pisarze, miasto - po kolejnych zniszczeniach w XII wieku nie odzyskało już poprzedniego blasku. Dzisiejszy Luoyang atrakcyjny jest przede wszystkim ze względu na swoje stare centrum. Co roku w kwietniu odbywa się tu Święto Piwonii, miasto okupują wówczas setki tysięcy gości z całych Chin, którzy przybywają tu, aby zachwycać się urodą niemal dwustu odmian piwonii; w parkach Luoyangu rozkwita wówczas ponad 200 000 kwiatów.
Okolice Luoyangu były gęsto zaludnione już od szóstego tysiąclecia p.n.e., a pierwsze miasto powstało tu najpóźniej w XI wieku p.n.e. Wschodnia Dynastia Zhou miała przez cały okres swojego panowania, a więc w latach 771-249 p.n.e. stolicę w pobliżu dzisiejszego Luoyangu. Była na ogół dynastią słabą, której władza polityczna i gospodarcza była raczej nominalna niż faktyczna. Państwo dzieliło się w istocie rzeczy na samodzielne księstwa, jednakże żadne z nich aż do ponownego zjednoczenia Chin w 221 roku p.n.e. nie miało najpierw ambicji, a w późniejszym okresie dość sił aby obalić dynastię, która odgrywała przede wszystkim ważną rolę symboliczną, związaną głównie z kultem władcy. W historii Chin epokę Wschodniej Dynastii Zhou zwykło się dzielić na dwa podokresy: lata 771-481 p.n.e. określa się jako Epokę Wiosen i Jesieni (nazwa pochodzi od tytułu kroniki historycznej opisującej te czasy), lata zaś 453-221 p.n.e. noszą miano Epoki Walczących Królestw.