Niemniej do najatrakcyjniejszych zabytków Pekinu należy zespół pięciu lamaistycznych świątyń Yonghegong, Pałac Harmonii i Pokoju, pierwotnie siedziba następcy tronu, którą mandżurski cesarz Qianlong zmienił w 1744 roku w lamaistyczny klasztor. Jego najbardziej godnym uwagi obiektem jest posąg Buddy o wysokości 26 metrów, wyrzeźbiony w jednym pniu drzewa sandałowego. Podarował go cesarzowi siódmy dalajlama. Najważniejszym zabytkiem i symbolem lamaizmu jest ogromny kompleks świątynny Potala w stolicy Tybetu, Lhasie, najwyżej położona na świecie (3700 metrów n.p.m.) i tradycyjna siedziba dalajlamy.
Okresem największego rozwoju i wpływu buddyzmu w Chinach była epoka Tang i poprzedzający ją okres rozdrobnienia, kiedy religia ta reprezentowała też znaczną siłę polityczną i gospodarczą. Klasztory buddyjskie, wolne od podatków, były właścicielami rozległych gruntów. Uprawiali je najemnicy, którzy w ten sposób uchylali się też od służby wojskowej. Klasztory bogaciły się również dzięki produkcji rzemieślniczej i handlowi, utrzymywały także własną straż zbrojną. Ich wpływ polityczny był na tyle silny, by powstrzymać próby niektórych władców mające na celu ograniczenie bogacenia się i niezupełnie ascetycznego życia klasztorów. Jednym z okresów najwspanialszego rozwoju buddyzmu w Chinach były czasy panowania cesarzowej Wu Zetian w latach 690-705. Ta jedyna prawowita cesarzowa w historii Chin, przedtem konkubina dwóch panujących po sobie cesarzy, zdobyła władzę za pomocą krwawych intryg i dzięki poparciu buddyjskich dostojników. Kres groźnej potędze klasztorów buddyjskich położyło w 845 roku zarządzenie cesarskie zakazujące wyznawania buddyzmu i nakazujące zamknięcie klasztorów. Buddyzm wprawdzie potem nie zaniknął zupełnie, ale nigdy już nie odzyskał swoich posiadłości, ani społecznej potęgi.
