W późniejszych jednak wiekach rozwinął praktyki mające na celu fizyczną nieśmiertelność. Sekty taoistyczne zorganizowały kilka potężnych ludowych powstań zbrojnych przeciwko zwierzchności; jednym z nich było powstanie Żółtych Turbanów w 184 roku. W połowie XX wieku znajdowało się w Chinach około 20 000 taoistycznych świątyń i większość z nich jest do dziś dnia czynna, jak na przykład rozległy teren świątyni Białych Obłoków w Pekinie.
Istotą buddyzmu jest wiara, że człowiek po śmierci wciela się - według swoich zasług - albo w istotę wspanialszą, albo w niżej postawionego człowieka lub zwierzę. Celem życia jest osiągnięcie nirwany - ostatecznego stanu absolutnego nieziemskiego spokoju. Środkiem prowadzącym do osiągnięcia nirwany jest uwolnienie się od ziemskich pragnień i skupienie się na życiu religijnym. Buddyzm wymagał uwolnienia się jednostki od więzi społecznych i rodzinnych; na tym tle dochodziło do ostrych konfliktów z konfucjanizmem. Niektóre imperatywy moralne, jak na przykład zakaz kradzieży i kłamstwa, były identyczne w obu systemach. Buddyzm miał cały szereg właściwości przypominających taoizm (ideał samotnego pogrążonego w medytacjach mędrca, ćwiczenia cielesne i inne środki prowadzące do osiągnięcia stanu oświecenia) oraz chińską religię ludową (wróżby, praktyki czarodziejskie).
W następnych wiekach stały się w Chinach popularne nauki buddyjskiej sekty "czystej ziemi", głoszącej, że człowiek może dostać się do raju dzięki temu, iż będzie powtarzać imię Buddy Amitabhy. Jego towarzyszka, bodhisatva Guanyin, bogini miłosierdzia i opiekunka dzieci, należy w Chinach do najpopularniejszych symboli buddyzmu. Jej posągów - obok posągów tłustego, uśmiechającego się Buddy Przyszłości - nie brak niemal w każdej buddyjskiej świątyni. Chińczycy stworzyli też swoją własną wpływową sektę buddyjską chan, której nauki przeniknęły również do Wietnamu, Korei i Japonii, a która znana jest w Europie pod swoją japońską nazwą - zen. W przeciwieństwie do oryginalnego hinduskiego buddyzmu odrzuca ona długotrwałe i skomplikowane przygotowanie ascetyczne mające na celu osiągnięcie stanu oświecenia, twierdząc, iż można go osiągnąć dzięki nagłej iluminacji.
Buddyzm szerzyli w Chinach mnisi. Istotną pomocą w ich działalności misjonarskiej były bianwen, czyli teksty, w których proza łączy się z poezją. Zawierały one opisy przygód z życia buddyjskich świętych, później zaś włączono do nich dla podniesienia atrakcyjności -również wątki miłosne i historyczne z dziejów Chin.
Jako synteza buddyzmu i tybetańskiego szamanizmu powstał w XII wieku lamaizm, który stworzył system surowych wymagań wobec duchowieństwa i wiernych. Lamaizm stał się wpływową religią Tybetańczyków, Mongołów, a przez pewien czas także i Mandżurów. Chociaż mongolscy i mandżurscy cesarze władali przez 364 lata całymi Chinami, lamaizm nie przyjął się wśród etnicznych Chińczyków.