Podstawowym ideałem nauki konfucjańskiej jest "ren", ludzkość, jej zaś nosicielem jest ".junzi", szlachetny człowiek. Może nim zostać każdy człowiek, który przestrzega ,,li", czyli norm zachowania się wobec równych sobie, przełożonych i podwładnych, norm opartych na pięciu zasadach: wzajemnej miłości, sprawiedliwości, mądrości, obyczajności i kultu przeszłości, a także na innych konfucjańskich normach. Przekroczenie zasad ,,li" prowadzi do chaosu społecznego i do wojen. Do ich przestrzegania ludzie powinni dążyć bez zadawania sobie gwałtu, drogą wychowania i samodoskonalenia.
Konfucjusz głosił nadto, że każdy człowiek powinien się uszlachetniać, poznać i respektować swoje miejsce w rodzinie i społeczeństwie, nie powinien więc dążyć do jego zmiany, ale wypełniać zadania, jakie z niego płyną, własnym działaniem i wysiłkiem dopełniać swojego losu. Opracował szczegółowo hierarchię podległości oraz wiążącą się z nią etyką i etykietą: syn podlega ojcu, żona - mężowi, a naród władcy. Sankcjonował w ten sposób dawniejsze tradycje chińskie szacunku dla starszych i absolutnej podległości władcy. tradycje, które stały się ważkim rysem chińskiej społeczności. Jednakże władca, przestrzegający zasad konfucjańskiej moralności, nie może rządzić despotycznie i konfucjańscy dostojnicy powinni pilnować, aby przestrzegał reguł sprawiedliwości i humanitaryzmu. Stosunek narodu do władcy.
Konfucjusz pojmował jako paralelę stosunku syna do ojca. Ideał społeczeństwa widział w pierwszym okresie panowania dynastii Zhou, które jego zdaniem - było wzorem harmonii.
O powrót tych zasad walczył też zgłaszając postulat, aby brak harmonii między realiami a ich nazwą, przeważający w pełnych chaosu czasach Konfucjusza, zmienić radykalnie w ten sposób, by rzeczy odpowiadały swoim nazwom, na przykład każdy w rodzinie i w państwie zachowywał się zgodnie ze swoją pozycją.
Spośród następców Konfucjusza w epoce Wschodniej Dynastii Zhou najwybitniejszą postacią był Meng Ke, zwany Mengzi, Mistrz Meng, znany w Europie jako Mencjusz (372-289 p.n.e.). Uzupełnił on naukę Konfucjusza o prawo ludu do obalenia władcy, kiedy ten przestanie być dla narodu wzorem moralnym, przez co traci mandat nieba, który daje mu prawo do sprawowania władzy. Podzielił społeczeństwo na ludzi pracujących umysłem oraz mięśniami, przy czym pierwszym przyznał prawo do rządzenia, drugim zaś obowiązek żywienia ich. Konfucjusz nie zdefiniował istoty człowieka, głosił jedynie, że ludzie są ze swej natury bliscy sobie i każdy ma się wobec innych zachowywać tak. jak życzy sobie, aby postępowano wobec niego. Mencjusz twierdził, że człowiek jest w zasadzie dobry, a więc zdolny do postępowania zgodnie z normami konfucjańskiej moralności, stworzonej przez niebo. Gdy człowiek rozwinie swoja naturę do granic doskonałości - uczył Mencjusz -osiąga stan mistycznej jedności z niebiosami.