W okresie dynastii Ming (1368-1644) gastronomia nadal rozkwitała. Cesarskie kuchnie Zakazanego Miasta zatrudniały w tym czasie 5 tyś. ludzi. Poradzono sobie także z problemem przechowywania żywności - bloki lodu z północnych rzek trzymano latem w głębokich jaskiniach. Umożliwiło to wykorzystywanie różnych produktów bez względu na porę roku. Ostatni znaczący etap rozwoju chińskiej kuchni nastąpił w czasach dynastii Qing (1644-1911), gdy sprowadzono warzywa z Nowego Świata. Kukurydza, bataty i orzechy ziemne możliwe do uprawy w klimacie, w którym nie przyjęty się ryż, pszenica i proso, umożliwiły zasiedlenie bezludnych dotąd obszarów.
Kuchnia chińska podzielona jest na cztery regionalne odmiany: pekińska lub mandaryńska i Shandong (z bułkami gotowanymi na parze i makaronem jako podstawą posiłku), kantońska i chaozhouska (lekko ugotowane mięso i warzywa), szanghajska (ojczyzna żeberek wuxi) oraz syczuańska (ostra, z dużą ilością chili).
Najbardziej popularnym napojem jest herbata, w zasadzie wszędzie można spotkać Chińczyków z zakręcanymi słoikami lub specjalnymi naczyniami z pokrywkami, z których sączą zieloną herbatę. Lecąc samolotem nie należy się dziwić kiedy chińscy pasażerowie będą prosić tylko o wrzątek (nie kawę, herbatę czy inne napoje oferowane przez obsługę lotu) do zalania liści zielonej herbaty we własnych naczyniach. Najpopularniejszym napojem alkoholowym (ok.3 - 4% alkoholu) jest piwo. "Winem" można dość swobodnie określić na przykład sfermentowaną miksturę przesiąkniętą ziołami, wino ryżowe oraz wino zawierające jaszczurkę, pszczoły albo marynowanego węża. Innym ulubionym alkoholem jest maotai, wódka robiona z sorgo o bardzo specyficznym zapachu. Te napoje "wódkopodobne" są wysoko procentowe, mogą zawierać nawet powyżej 60% czystego alkoholu.
