W przeciwieństwie do innych pradawnych narodów, Chińczycy stosunkowo mało uwagi poświęcali problemom związanym z życiem pośmiertnym. Czcili bóstwa zoo- i antropomorficzne, symbolizujące siły i zjawiska natury, składając im ofiary, pierwotnie nawet krwawe, które jednak od początku pierwszego tysiąclecia p.n.e. zastąpiono atrapami przede wszystkim ceramicznymi. W szerokiej skali religii ludowych aż do niedawna ważną rolę odgrywały zabobony i wróżby oraz szamani. Ważkie miejsce w wierzeniach religijnych zajmował kult przodków. Chińczycy wierzyli, że część duszy, która nie ginie wraz z ciałem, żyje tak długo, dopóki męscy potomkowie zmarłego składają jej ofiary, i może też mieć ona wpływ na ich losy. Najważniejszym bóstwem był Shangdi, Najwyższy Władca, Władca Niebios, przy czym niebiosa utożsamiali z siłami natury. Króla czy cesarza. Syna Niebios, uważano za potomka owego Najwyższego Władcy, dzięki czemu Shangdi stał się w znacznej mierze częścią składową kultu przodków w rodzinie monarchy.
Chociaż punktem ciężkości konfucjanizmu, najbardziej wpływowego starochińskiego systemu myślowego, były świeckie problemy filozofii, polityki społecznej, etyki i etykiety, to jednak przejął on - utylitarnie - od tradycyjnej religii pojęcie nieba jako siły sprawczej i ideę monarchy - Syna Niebios - dopełnił koncepcją "mandatu", którym obdarza go niebo pod warunkiem, iż rządzić będzie sprawiedliwie. Poza tym konfucjanizm nie interesował się zagadnieniami religijnymi, ani stosunkiem człowieka do boga czy też bogów. Twórca konfucjanizmu Kong Qin, tytułowany Kong Fuzi tj. Mistrz Kong, skąd powstała w Europie zlatynizowana forma jego nazwiska: Konfucjusz (551-479 p.n.e.), stworzył jednak - w przeciwieństwie do dawnych religii, w których główną rolę nie odgrywało przestrzeganie zasad etycznych, ale wykonywanie obrzędów - pojęcie postępowania moralnego, niezależnego od rytuałów. Jednakże później kult Konfucjusza nabrał pewnych cech przypominających religię.
Cesarz Ming wydał w 59 roku rozporządzenie nakazujące składanie Konfucjuszowi ofiar, a w VII wieku cesarze dynastii Tang zaczęli wznosić Konfucjuszowi świątynie, które stały się przybytkami dumy narodowej, składano w nich bowiem tabliczki z imionami nieżyjących wybitnych uczonych i artystów, jakie zasadniczo umieszczano na rodzinnych ołtarzach przodków. Jedna z największych świątyń Konfucjusza znajduje się w jego mieście rodzinnym Qufu, w prowincji Shandong. Jest tu też rozległa siedziba potomków Konfucjusza, którzy żyli tu aż do naszego stulecia. Kiedy we wrześniu 1984 roku zaczęto znów uroczyście obchodzić urodziny Konfucjusza, pośród gości znajdowali się również członkowie jego rodziny.
Nauka Konfucjusza, w ciągu wieków uzupełniana i modyfikowana, którą przejęły także liczne ościenne narody, pozostawała oficjalną doktryną państwową aż do powstania Republiki Chińskiej w 1911 roku. Od XIX wieku ideologia konfucjańska stała się przedmiotem krytyki ze strony nowoczesnych myślicieli, którzy widzieli w niej zaprzeczenie praw jednostki i hamulec postępu społecznego.