Rząd centralny
W Bhutanie panuje ustrój monarchiczny. Głową państwa jest król, jednak od 1998 roku nie kieruje już rządem. Taką funkcję pełni teraz jeden z ministrów, a w swej pracy jest wspierany przez Gabinet, który jest głównym ciałem wykonawczym i składa się z ministrów i sekretarzy stanu. Od czasu wielkiej reformy w 1998 roku. zainicjowanej przez króla, ministrowie są wybierani przez członków Zgromadzenia Narodowego na okres pięciu lat, a każdy z ministrów pełni kolejno rolę szefa rządu przez jeden rok. Każde ministerstwo jest podzielone na departamenty lub oddziały. Z inicjatywy króla w 2001 roku komitet rozpoczął prace nad konstytucją. Po wniesieniu poprawek Konstytucja zostanie przyjęta przez Zgromadzenie Narodowe i w Bhutanie rozpocznie się nowa era polityczna. Powołano już komisję wyborczą, która w 2008 roku ma zorganizować wybory parlamentarne z udziałem partii politycznych. W tym samym roku odbędzie się również koronacja piątego króla Dżigme Khesara Namgjala Łangczuka (ur. w 1980 r.), który faktycznie już teraz sprawuje rządy, gdyż w grudniu 2006 roku jego ojciec Dżigme Singje Łangczuk abdykował na jego rzecz.
Zgromadzenie Narodowe
Zgromadzenie Narodowe (CogJu) zostało utworzone w 1953 roku i liczy 150 członków. W jego skład wchodzi 100 przedstawicieli ludu wybieranych na trzy lata, 10 przedstawicieli duchowieństwa i 40 deputowanych mianowanych przez króla: są to ministrowie, doradcy królewscy, zarządcy dystryktów i inni wysocy urzędnicy. Do 2004 roku Zgromadzenie było zwoływane raz w roku i obradowało przez trzy tygodnie w sali Zgromadzenia w Thimphu. Jednak od 2005 roku. ze względu na wzrastającą złożoność spraw Zgromadzenie Narodowe jest zwoływane dwa razy w roku. Obrady są jawne. Członkowie Zgromadzenia dyskutują i głosują nad ustawami oraz omawiają problemy narodowe. Podczas wyborów w 2008 roku Zgromadzenie Narodowe diametralnie zmieniło swój kształt. Od tej pory liczy 47 deputowanych z Przewodniczącym na czele, wybieranych w powszechnym i tajnym głosowaniu na pięć lat. Ministrowie zasiadają w Zgromadzeniu Narodowym jako wybrani członkowie ze swoich okręgów wyborczych.
Rada Narodowa
Ustanowiona w 1965 roku Rada Królewska (Lodro C 'ogde) to obradujące dawniej ciało doradcze. Jej zadanie polegało na doradzaniu królowi, ale także na kontrolowaniu, czy rozporządzenia wydane przez Zgromadzenie Narodowe są realizowane. Rada liczyła 9 członków, których mandat trwał trzy lata i którzy musieli zostać zaaprobowani przez Zgromadzenie. W 2008 roku, wraz z nowym systemem politycznym. Rada Królewska została zastąpiona izbą wyższą parlamentu Radą Narodową, składającą się z 25 członków: jeden przedstawiciel każdego dystryktu (dzongkhag) i pięciu członków mianowanych przez króla na okres trwania legislatury.
W grudniu 2007 miały miejsce nowe, powszechne i tajne wybory apolitycznych Radnych Narodowych. Pierwsze demokratyczne wybory, z powszechnym i tajnym głosowaniem, w których współzawodniczyły dwie partie polityczne, zostały przeprowadzone w marcu 2008. Przyglądało się im ponad 40 międzynarodowych obserwatorów i dziennikarzy, którzy orzekli, że były one "wolne i sprawiedliwe". Frekwencja wyniosła 79,4%, a ludzie głosowali z entuzjazmem. Ku ogólnemu zdziwieniu, nie wyłączając zwycięzców, 45 miejsc przypadło jednej partii, a tylko 2 drugiej. Spośród wszystkich wybranych posłów dziewięciu jest Bhutańczykami pochodzenia nepalskiego.
Administracja lokalna
Administracja lokalna, która wywodzi się z systemu administracyjnego stworzonego w XVII wieku przez Szabdrunga Ngałanga Namgjela, ulegała w XX wieku pewnym przeobrażeniom. Jedną z najważniejszych spraw jest zniesienie, wraz z nastaniem monarchii, stanowiska penlopów oraz utworzenie dwudziestu dystryktów (dzongkhagów). Każdym dystryktem kieruje jeden zarządca dzongdag (dawniej dzongpon), który podlega Ministerstwu Spraw Zagranicznych. W pełnieniu obowiązków dzongdagowi pomaga jego zastępca - dzongrab. który zajmuje się wewnętrznymi sprawami administracyjnymi. Najbardziej zaludnione dystrykty zostały podzielone na poddystrykty - dungkhagi, którymi zarządzają dungpowie, czyli urzędnicy mianowani przez rząd i podlegający dzongdagowi. Wszystkie dystrykty są podzielone na "bloki", a każdy blok to jedna jednostka administracyjna składająca się z kilku miasteczek.
Komitet ds. rozwoju dystryktu (DzongkhugJargje Cogczun) w skład, którego wchodzą przedstawiciele ludu oraz wysocy urzędnicy dystryktu, wybiera przewodniczącego i zbiera się, by omawiać projekty dotyczące rozwoju. Na poziomie bloku rozporządzenia rządu są przekazywane przez zarządcę miasteczka, którego wybierają mieszkańcy miasteczek tworzących dany blok. Jest on jednocześnie sędzią rozjemczym w przypadkach mniejszych sporów. Od 1991 roku działa także Komitet ds. rozwoju bloków (Gełog Jargje Cogczun). Od 2002 roku, w ramach polityki decentralizacyjnej, te dwa komitety pełnią ważną rolę przy podejmowaniu decyzji na poziomie lokalnym, gdzie posiadają pewną niezależność finansową.
Państwowa wspólnota zakonna
Duchowieństwo państwowe (szung dracang) to mnisi z oficjalnej szkoły druk-pa kagju, którzy tworzą centralne i regionalne wspólnoty monastyczne. Duchowieństwo państwowe, które dawniej posiadało rozległe obszary ziemskie, skąd czerpało swe dochody, korzysta od 1968 roku z subwencji rządu. W 1982 roku rząd rozpoczął odkupywanie klasztornych ziem i rozdawał je najbardziej ubogim mieszkańcom wsi.
Dże khenpo, ?najwyższy opat", stoi na czele duchowieństwa i kontroluje wszystkie sprawy związane z religią. Jest wybierany spośród najwyżej postawionych w hierarchii mnichów i jeżeli tego sobie życzy, zajmuje to stanowisko aż do śmierci. W pracach administracyjnych pomagają mu wysokiej rangi czterej mnisi wybierali z centralnej wspólnoty monastycznej (Thimphu/Puna-kha). Dże khenpo rozdziela również nauczycieli religijnych w całym kraju. Duchowieństwo państwowe ma swoich przedstawicieli w Zgromadzeniu Narodowym i Radzie Królewskiej. Jednak od 2008 roku, wraz z wejściem w życie nowej Konstytucji, nastąpi rozdział Kościoła od Państwa, a wówczas mnisi z duchowieństwa państwowego nie będą mieli ani prawa głosu, ani nie będą mogli uprawiać polityki. Regionalne wspólnoty monastyczne mają swą siedzibę w lokalnym dzongu i podlegają wysokiej rangi mnichowi, wydelegowanemu przez centralną wspólnotę monastyczną.
Wykształcenie monastyczne jest gruntowne i długie. Szkoły klasztorne, o konkretnie zdefiniowanym programie studiów, podejmują się opieki nad mnichami, którzy pragną odbyć studia wyższe z teologii i praktykować medytację.