Str. 4 z 4
Kobiety i mężczyźni mogą tańczyć razem bądź osobno, a takie tańce dzielą się na dwie grupy: tańce z obrzeży południowych Bhutanu, w których widać wpływy kultury nepalskiej, oraz tańce z pozostałej części kraju, które pozostają pod wpływem kultury tybetańskiej.
Na ogół tancerze sami śpiewają podczas tańców, instrumenty pojawiają się tylko w czasie bardziej oficjalnych uroczystości. Flet, bęben, a współcześnie także fisharmonia i gitara, tworzą orkiestrę muzyczną na południu Bhutanu, podczas gdy na północy króluje flet (lim), siedmiostrunowa lutnia (dranjeri), dawniej z dwiema strunami i smyczkiem (pilang). a czasem także cytra na trapezowatym stole uderzana dwoma pałeczkami (jangci). Rytm większości tańców z obrzeży południowych kraju jest bardzo żywy, natomiast z pozostałej części Bhutanu dużo wolniejszy, choć często przyspiesza w miarę rozwoju tańca. Kroki są ślizgane i uderzane. Skala muzyczna jest tutaj pięciostopniowa.
Wiele śpiewów, nawet folklorystycznych posiada tło religijne. W Bhutanie spotkamy również śpiewy mistyczne (gur) komponowane przez osoby święte, a także modlitwy i biografie świętych śpiewane przez wędrownych duchownych oraz wielką epopeję o królu Gesar (drung). Wszystkie te teksty są napisane w języku tybetańskim klasycznym (czoke), chociaż istnieją także pieśni odnoszące się do codziennego życia, śpiewane w dialektach. Są one bardziej swobodne i pozostawiają nawet miejsce na improwizację. W Bhutanie śpiewy rozbrzmiewają podczas przesadzania ryżu, orki. a także kiedy kobiety znaczą ziemię, by wznieść mury domu, kiedy tkają rytm czółenka, kiedy cieśla pracuje nad swą budowlą albo kiedy pasterz prowadzi swe stado na pastwiska; kiedy miasteczko cieszy się ze ślub, gdy poganiacze mułów odchodzą na swe strome ścieżki.