Wąski równinny pas na południu kraju zwany dawniej Duar - "Bramy" oraz himalajskie przedgórze do 1700 m zyskały znacznie na wartości. Sąsiedztwo rynków północnych Indii i Bangaldeszu przyczyniło się do rozwoju tych regionów, dzięki czemu powstały kupieckie miasteczka, takie jak Phuncoling, Galejphug, Samdrup Dżokhar. Na tym pogranicznym terenie rozwinął się niewielki przemysł, powstały małe zakłady produkujące soki owocowe, konfitury, tkaniny, zapałki. Jest także wytwórnia zapalniczek, mleczarnia, gorzelnia oraz kilka fabryk materiałów budowlanych. Dwie duże cementownie (Panden na zachodzie i Nunglam na wschodzie) i wytwórnia karbidu w Pasakha przeznaczają większą część swej produkcji na eksport. Poza ryżem uprawianym na potrzeby lokalne uprawy pomarańczy i kardamonu są ukierunkowane na rynki zagraniczne.
Regiony południowe są w większości zamieszkiwane przez ludność wiejską pochodzenia nepalskiego, wysokie kasty (Bramini = Bahuni i Kszatrija = Czetri) oraz ludność plemienną (Rai. Gurung. Szerpa. Tamang, Limbu). których migracje rozpoczęły się pod koniec XIX wieku i trwały do lat pięćdziesiątych ubiegłego stulecia. Obecnie są obywatelami Bhutanu - ich oficjalna nazwa to "Ludzie z południa" (Lhotszampa) - zachowują jednak swoje własne zwyczaje i posługują się językiem nepalskim, który należy do rodziny języków indoeuropejskich, i w większości są wyznawcami hinduizmu. Mimo że nie należą do głównego prądu ideologicznego Bhutanu, to^ednak rząd nie lekceważy ich znaczenia w życiu kraju, dlatego dzisiaj aktywnie uczestniczą we wszystkich sektorach gospodarki. Polityka narodowej integracji rozpoczyna się we wszystkich szkołach w Bhutanie wraz z nauczaniem języka angielskiego i dzongkha.