Południowe pogranicze, pierwsze zbocza Himalajów (wys. 300 do 1600 m), a także doliny w środkowej części kraju (wys. 1100 do 2600 m) to najbardziej zaludnione i zarazem najbardziej urodzajne regiony. Do lat 60. doliny te były trudnodostępne od strony południowej, gdyż za równiną wznosiła się do wysokości 2000 m bariera górska, którą przecinały wąwozy porośnięte dżunglą przez co podróż była długa i niebezpieczna. Trzeba było pięciu dni, by pokonać odległość stu kilometrów, jakie dzieliły stolicę Thimphu od Buksa Duar na granicy z Indiami.
Paradoksalnie aż do chwili zamknięcia granicy z Tybetem w 1959 roku, w Himalajach Wysokich istniały w wielu miejscach łatwo dostępne przełęcze (czasem nawet w zimie), a sięgające VII wieku kulturowe i gospodarcze kontakty między tymi dwoma krajami były bardzo rozwinięto. W pierwszej połowie XX wieku niektóre mniej strome regiony zostały wykarczowane przez ludność pochodzenia nepalskiego, która nie bała się takich wysokości. Zbudowano również drogi bite łączące północ z południem: w 1962 roku między Thimphu a Phuncoling na zachodzie, a w 1963 roku między Traszigangiem a Samdrup Dżokhar na wschodzie.