Str. 2 z 4
Dzongkha to język narodowy Bhutanu, a słowo to znaczy, język używany w dzongach. Dawniej posługiwano się nim na zachodzie kraju, aż do przełęczy Pelala i Gór Czarnych. Dzisiaj stanowi język urzędowy i jest nauczany we wszystkich szkołach. Nauczyciele są szkoleni w instytucie należącym do Uniwersytetu Królewskiego Bhutanu, który znajduje się powyżej Simtokha Dzong w dolinie Thimphu.Dzongkha był dawniej tylko językiem mówionym. Językiem pisanym był natomiast czhokej - "język religijny", na Zachodzie określany jako "klasyczny język tybetański", który wyróżnia się tym, że nie zmienił się praktycznie od VIII wieku i był używany przez ludność zamieszkującą szeroką powierzchnię geograficzną (Bhutan, północ Nepalu, Sikkim, Ladakh, Tybet i Mongolia). Na przestrzeni wieków powstała bogata literatura w tym języku, tworzona przez duchownych, którzy jako jedyni mieli dostęp do edukacji. Jeden z wielu problemów w uczeniu się dzongkha, podobnie jak zresztą czhokeja, wypływa ze skomplikowanej ortografii, która wymaga uczenia się wielu rzeczy na pamięć. Dzongkha jest dwutonalnym językiem składającym się z wyrazów jednosylabowych. By rozróżniać pisemnie słowa o tej samej wymowie na podobnym tonie, trzeba uciec się do pewnych "wybiegów", które polegają na dorzucaniu prefiksów i sufiksów, których się nie wymawia, gdyż istnieją tylko w piśmie. Czasem nadpisuje się litery, które nieraz zmieniają całkowicie początkowy dźwięk głównej spółgłoski! To wszystko sprawia, że trzeba uczyć się na pamięć pisowni każdego słowa. Na przykład słowo wymawiane "la" może być napisane bla, la lub lags, w zależności od tego, czy oznacza "duszę", "przełęcz", czy "tak". Imię osoby wymawiane i pisane fonetycznie w alfabecie łacińskim Rinzing Łangczuk, pisze się w rzeczywistości Rig dżin dbaig hyii.
