Król Ugjen Łangczuk zmarł w 1926 roku. Wówczas na tron wstąpił jego syn Langczuk, który rządził aż do swej śmierci w 1952 roku. Rządy dwóch monarchów cechowała stabilność polityczna i powrót do dobrej koniunktury gospodarczej po latach wewnętrznych walk, które negatywnie wpłynęły na gospodarkę kraju. Pragnienie otwarcia się na świat zewnętrzny, a także pomoc Wielkiej Brytanii umożliwiły utworzenie pierwszych szkół zachodniego typu i wysłanie do Indii pierwszych Bhutańczyków na specjalistyczne studia.
Trzeci król, Dżigme Dordżi Langczuk, rządził w latach 1952-1971 i jest uważany za ojca nowoczesnego Bhutanu. Odziedziczył kraj w którym panował pokój, szybko zrozumiał, że świat się zmienia, że jeśli Bhutan ma przetrwać, nie może kontynuować swej izolacjonistycznej polityki musi się rozwijać. Zniósł pańszczyznę, rozdzieli, grunty wielkich instytucji monastycznych oraz utworzył Zgromadzenie Narodowe.
W 1961 roku, z pomocą Indii, król rozpoczął wdrażanie pięcioletniego planu rozwoju, a szczególny wysiłek został położony na budowę dróg. W 1971 roku kraj został członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych. Po śmierci władcy w 1972 roku tron objął jego syn - Jego Wysokość Król Dżigme Singje Łangczuk, który miał wówczas 17 lat. Od dzieciństwa był przygotowywany do roli monarchy, dlatego bez trudu przejął ster i poświęcił się polityce społeczno-ekonomicznego rozwoju kraju, zachowując przy tym tradycje przodków i spuściznę kulturową. Akcent położony na dobrobyt ludu, który powinien korzystać z dobrodziejstw współczesnego świata, nie tracąc przy tym swej tożsamości, to wyzwanie do klasycznego procesu modernizacji, który król określił pojęciem Szczęścia Narodowego Brutto (SNB).
W tym samym czasie Dżigme Singje Langczuk rozpoczął ofensywę dyplomatyczną, która choć pozostawała dyskretna - okazała się nie mniej skuteczna. W 1989 roku Bhutan był członkiem prawie wszystkich organizacji włączonych do ONZ. Od 1973 roku należy do Ruchu Państw Niezaangażowanych, a od 1975 roku do SAARC (Południowoazjatyckiego Stowarzyszenia Współpracy Regionalnej), oraz utrzymuje stosunki dyplomatyczne z 21 państwami, w tym z Japonią, Szwajcarią i Wspólnotą Europejską.
Na początku lat 90. kraj musiał stawić czoła tzw. "problemowi Południa". Polityka mająca na celu wzmocnienie tożsamości narodowej z jednoczesnym zastosowaniem prawa odnoszącego się do narodowości (Bhutańczykiem jest człowiek, który może dowieść, że był Bhutańczykiem przed rokiem 1958, jak również jego potomkowie w linii prostej) doprowadziła do wysiedlenia z Bhutanu części ludności nepalskiego pochodzenia. Ludzie ci przebywają obecnie w tymczasowych obozach w Nepalu, ale liczba osób rzeczywiście przybywających do Bhutanu jest przedmiotem żywych kontrowersji, zwłaszcza jeżeli weźmiemy pod uwagę spore migracje ludności częściowo pochodzenia nepalskiego, które miały miejsce pod koniec lat 80. w całym wschodnim regionie Indii. Po długich pertraktacjach Nepal i Bhutan rozpoczęły w 2001 roku wspólny proces kontrolny w obozach, by rozwiązać bolesny problem uchodźców, ale niestabilna polityka w tym regionie nie pozwoliła jak na razie definitywnie rozwiązać tej kwestii. Wiele zachodnich państw, w tym USA i Kanada, zaproponowało w 2007 roku, iż przyjmą do siebie większość uchodźców. Program ten na nowo rozpoczął się w pierwszych miesiącach 2008 roku, jednie bez sprzeciwu ze strony niektórych mieszkańców obozów. W latach 1998-2003 Bhutan został wmieszany w problem, który go nie dotyczył, ale którego stał się zakładnikiem. Separatyści ze stanów Assam i Bondyjscy obywatele walczący o odłączenie się od Indii) schronili się w południowo-wschodnim Bhutanie, skąd atakowali Indie. Po nieudanych negocjacjach bhutańskie wojsko siłą wyparło separatystów niszcząc przy tym ich bazy na terytorium kraju.