Centralnym miejscem w Limie jest Plaza Mayor - dawniej Plaza de Armas (Plac Broni). W jego panoramie dominują Pałac Prezydenta, katedra, Pałac Arcybiskupi i inne ważne instytucje, a środek placu zdobi stojąca fontanna z brązu, pochodząca z XVII wieku. Zgodnie z obowiązkiem i kolonialnymi dekretami, jeszcze w roku założenia miasta Pizarro położył kamień węgielny pod budowę katedry, jednakże samą budowę rozpoczęto faktycznie dopiero po ustanowieniu biskupstwa. Ponad 50 lat trwały prace zakłócane przez liczne trzęsienia ziemi. W końcu budowę katedry doprowadził do szczęśliwego końca hiszpański architekt Francisco Becerra. Wreszcie w 1624 roku można było dokonać uroczystej konsekracji wspaniałego kościoła, z nawą główną, dwiema nawami bocznymi i licznymi kaplicami. Po zniszczeniu przez trzęsienie ziemi w 1746 roku wicekról Manso de Velasco zlecił odbudowę katedry według pierwotnych planów. Na kolor żółty (ochry) pomalowano katedrę z okazji uroczystości 450-lecia położenia kamienia węgielnego i związanego z nią przyjazdu papieża w 1985 roku.
Obok katedry wznosi się neokolonialny, zbudowany dopiero w 1924 roku, pałac biskupi. Jego fantazyjny styl podkreślają rzeźbione drewniane balkony.
Ze względu na zagrożenie trześniami ziemi oraz nikłą ilością opadów budowle w starej Limie wznoszono z lekkich materiałów. Nawet słupy w kościołach powstawały częściowo ze splecionych witek pokrytych warstwą malowanej gliny. Dziewięć lat od założenia Lima została proklamowana siedzibą wicekróla. Tu właśnie umieszczono siedzibę audiencji - najwyższego poza macierzystą Hiszpanią urzędu w koloniach. W 1545 roku w Limie powstało biskupstwo, a w 1551 roku założono pierwszy w Ameryce Południowej uniwersytet.
Jak przystało na hiszpańskie miasto kolonialne, najważniejsze budynki użyteczności publicznej stoją przy głównym placu. Plaza de Armas zdobi ponadto stojąca pośrodku fontanna z brązu, pochodząca z XVII wieku. Zgodnie z obowiązkiem i kolonialnymi dekretami, jeszcze w roku założenia miasta Pizarro położył kamień węgielny pod budowę katedry, jednakże same budowę rozpoczęto faktycznie dopiero po ustanowieniu biskupstwa. Ponad 50 lat trwały prace zakłócane uszkodzeniami spowodowanymi przez liczne trzęsienia ziemi.
Również dominujący na północnej stronie placu pałac rządowy był w toku swych dziejów wielokrotnie przebudowywany. Pierwszy stojący w tym miejscu parterowy pałac gubernatora pochodził jeszcze z czasów Pizarra. Po trzęsieniu ziemi w 1586 roku wzniesiono nowy, już renesansowy pałac. Był on niegdyś rezydencją 40 wicekrólów Peru, a później prezydentów republiki. Dzisiejsza budowla, utrzymana w pompatycznym stylu francuskiego baroku, pochodzi z 1938 roku.