Jezioro Titicaca, mierzące 170 km długości, największe wysokogórskie jezioro świata i jednocześnie największe jezioro Ameryki Południowej. Jest położone w głębi peruwiańsko-boliwijskiego płaskowyżu Altiplano na wysokości 3820 m n.p.m. Powierzchnia jeziora wynosi blisko 8300 km2.
Cieśnina Tiquina dzieli jezioro na dwie części - Chucuito i Huińaymarca (Titi i Caca).
Główny port Titicaca - Puno, znajdujący się po peruwiańskiej stronie pełni również funkcje przystani turystycznej. Stąd wyruszają łodzie motorowe i małe statki na wycieczki po jeziorze (pływające Wyspy Uru, wyspy Amantani i Taquila).
Najprawdopodobniej w zamierzchłej przeszłości obecne jezioro Titicaca wraz z bagienną laguną Poopo tworzyło morze sięgające swym zasięgiem aż po dzisiejsze ruiny Tiahuanaco. Na skutek ruchów tektonicznych (kataklizmów, trzęsień ziemi) doszło jednak do zmiany powierzchni jeziora - obecnie nie jest już tak jak niegdyś rozległe. Również na skutek zmian tektonicznych doszło do zalania przedinkaskich osiedli , miast znajdujących się w okolicy Wyspy Słońca, a pochodzących z okresu rozkwitu kultury Tiahuanaco.
Na Wyspie Słońca znajdującej się po boliwijskiej części jeziora zrodziła się również kultura inkaska. Właśnie na tej wyspie pierwsi Inkowie jako synowie Słońca oddawali cześć Słońcu, a później również Księżycowi. Do dziś oglądać można zachowane ruiny budowli Świątyni Słońca, Świątyni Księżyca, osiedli inkaskich. Dawni mieszkańcy okolic Titicaca oddawali cześć także boskiemu kotu Titi (jaguarowi), a nazwę jeziora można przetłumaczyć jako "skaczący jaguar". Do dziś wśród plemion ajmarskich żywe są legendy o boskim kocie, jeziorze i jego mieszkańcach.
