W XV w. północne i środkowe tereny zasiedlone przez Indian, gł. Ajmarów, zostały podbite przez Inków (pocz. XVI w.). Pierwszym Europejczykiem u wybrzeży Chile był w roku 1520 Magellan. W latach 1535-50 północną część podbili Hiszpanie, którzy prowadzili walki z miejscową ludnością indiańską. Południową granicę zasięgu władzy hiszpańskiej wyznaczała rzeka Bío Bío, za którą do 1773 istniało wolne państwo Araukanów. Podbita część weszła w skład wicekrólestwa Peru jako kolonia hiszpańska o nazwie Nowa Estramadura.
W 1810 wybuchło powstanie antyhiszpańskie, które doprowadziło do proklamowania niepodległości i powstania niezależnego państwa. Wskutek wojny o saletrę (1879-1883) Chile uzyskało dostęp do najbogatszych w świecie złóż tego surowca i na długie lata (do ok. 1920) praktycznie zmonopolizowało jego dostawy na rynki międzynarodowe.
Po II wojnie światowej kolejne rządy kraju skłaniały się w stronę poglądów lewicowych. W tych warunkach, w 1973 nastąpił przewrót wojskowy, prezydent Allende zginął podczas walk o pałac prezydencki, a władzę objął generał Augusto Pinochet Ugarte. Pomimo znaczących sukcesów w polityce gospodarczej dyktatorskie rządy wojskowych spotkały się z silną opozycją polityczną i społeczną.
W 1990 zakończyła się kadencja Pinocheta, wybrano nowe władze, które konsekwentnie powróciły do demokratycznych form sprawowania władzy. Prezydentem został chadek P. Aylwin Azócar. Pinochet pozostał zwierzchnikiem sił zbrojnych do 1998, z prawem mianowania następcy. 11 III 2000 zaprzysiężony został nowy prezydent R. Lagos. 2002 w parlamencie chilijskim wybuchły zamieszki sprowokowane listem A. Pinocheta, w którym zrzeka się on dożywotniego mandatu senatora. W tym samym roku Sąd Najwyższy umorzył proces byłego dyktatora oskarżonego o morderstwa i uprowadzenia członków opozycji w okresie jego rządów. Za uzasadnienie odstąpienia od postępowania podano zły stan zdrowia oskarżonego.