220km2 Narodowego Parku Semuliki leży w wyizolowanym obszarze Bundibugyo, za górą Rwenzori, na dnie sekcji Semliki, w ryfcie doliny Albertine. Ten rozległy zalesiony park obejmuje swoim zasięgiem lasy Ituri basenu Kongo, a występują tam liczne gatunki kojarzone bardziej z centralną niż wschodnią częścią Afryki.
Semuliki jest jednym z najbardziej zróżnicowanych lasów afrykańskich pod względem fauny i flory, a szczególnie bogata występuje tam awifauna. Ta bioróżnorodność jest również powodowana wiekiem lasu, Semuliki jest jednym z najstarszych lasów afrykańskich. Podczas suchych warunków ostatniej epoki lodowcowej, ok. 12 tys. - 18 tys. lat temu, większość lasów zniknęła, a jedynie Semuliki i Bwindi przetrwały. Zachowały się tam gatunki leśne, które dotrwały do czasu zmiany klimatu na bardziej przyjazny żywym organizmom - klimatu bardziej wilgotnego, dającego życie. Dziś dolina Semuliki jest rajem dla roślin rozwijających się w wysokich temperaturach, (nawet do 30 stopni Celsjusza). Roczny opad deszczu to 1250 mm, przede wszystkim między marcem i majem oraz wrześniem i grudniem.
Gatunki lasu Semuliki ewoluowały przez ponad 25 tys. lat, ale w parku znaleźć można znacznie starsze procesy kształtujące tę okolicę. Gorące źródła kipiały z głębin poniżej Sempaya, by zademonstrować podziemne siły, które kształtowały ryft doliny w ciągu ostatnich 14 milionów lat. Nisko leżący park leży na dnie zapadniętego ryftu, w znacznej części poniżej 670m n.p.m. Duże obszary mogą być zalane podczas pór deszczowych, jak na przykład dolina, która w całości znajdowała się pod powierzchnią wody przez 7 milionów lat!
Rezerwat Lasu Semulki został założony w 1932 roku, kiedy leśne wioski zostały przeniesione w inne rejony, w czasie próby kontroli choroby sennej żółtej gorączki. Rezerwat został przemianowany na park narodowy w roku 1993.