Wapienny masyw Tsingy de Bemaraha lezy w zachodnim Madagaskarze około 70 km od zachodniego wybrzeża wyspy, pomiędzy miejscowością Bekopaka a rzeką Demoka. Zajmuje powierzchnię 152 tys. ha. Leży na wysokości 150 - 170 m n.p.m.
Masyw zbudowany jest z wapieni dolnojurajskich. Od trzeciorzędu zachodzą tu intensywne procesy krasowe, które doprowadziły do powstania niezwykłych form. Są to wysokie, szpiczaste, iglice nazywane przez Malgaszy tsingami. W dolnej części masywu znajdują się liczne jaskinie z bogatą szatą naciekową. Od 1927 objęty ochroną rezerwatową. W 1990 wpisany został na listę światowego dziedzictwa kulturowego i przyrodniczego UNESCO. Rocznie dociera tu około 2 tys. zagranicznych turystów, którzy naprawdę chcią tu dotrzeć, bo droga jest bardzo długa i męcząca.
W skałach masywu rozwija się od trzeciorzędu intensywny kras tworząc jedne z najniezwyklejszych znanych form. "Dolne piętro" masywu to labirynt jaskiń z bogatą szatą naciekową, natomiast "górne piętro" utworzone jest ze szpiczastych, wysokich (do 80 m), ostrozakończonych form, zwanych przez malgaszy "tsingami" (nazwa pochodzi od charakterystycznego dźwięku, który wydają, kiedy się w nie uderza). Tsingi są tak ostre, że poruszanie się po nich jest prawie niemożliwe, dlatego centralne partie masywu znane są jedynie ze zdjęć lotniczych. Najintensywniejsza erozja odbywa się w porze deszczowej, kiedy szczeliny pomiędzy tsingami wypełniają się wodą.
Obecnie do zwiedzania udostępnionych jest kilka części masywu. Najciekawsze z nich to Małe i Duże Tsingi. Różnią się one przede wszystkim wysokością. Małe Tsingi mają do 20 m wysokości i są bardziej "kameralne", natomiast Duże Tsingi, mające do 80 m wysokości, charakteryzują się bardziej rozbudowanym systemem jaskiń oraz mniejszą dostępnością - zwiedzanie jest możliwe jedynie dzięki zamontowanym w nich linom i drabinom. Na terenie rezerwatu prócz tsingów występuje unikalna flora i fauna (lemury, żółwie itp.) i jak na całym Madagaskarze, są to głównie gatunki endemiczne.