Historia

W 1548 roku krwawe walki toczyły się na terenie Sułtanatu Hererskiego. Odniesiony sukces nie został wykorzystany przez kolejną straszliwą suszę. W 1559 roku zginął cesarz Klaudiusz. Ostatecznie jednak wojna wygasła z powodu wieloletniej suszy i straszliwego wyludnienia sułtanatów arabskich. Etiopia odzyskała swoje ziemie. Nie podjęta została ofensywy ze strony Koscioła, gdyż Kościół Etiopski uważał się za elitarny i nie zamierzał nawracać sąsiadów. Wojna XXX-letnia doprowadziła do islamizacji części Etiopii, ułatwiła także ekspansję negroidalnych ludów Oromo. Ślady tych zdarzeń są widoczne w tym państwie do dnia dzisiejszego.

Odrodzenie nastąpiło sto lat później za rządów cesarza Jana (Johannesa) i widocznym tego dowodem są zamki-pałace w Gonderze. Po rządach kilku kolejnych cesarzy nastąpiło ponowne rozdrobnienie dzielnicowe i dopiero Menelik II pod koniec XIX wieku ponownie zjednoczył kraj. Nie tylko zjednoczył, ale także obronił przed mającymi apetyt na kolonizację Włochami, zwyciężając ich wojska w 1896 roku pod Aduą. W XIX wieku krzyżowały się tu interesy mocarstw kolonialnych. O dominację nad Etiopią bezskutecznie starali się Brytyjczycy i Włosi.

W roku 1916 następuje zamach stanu, jakiego dopuszcza się ras (książę) Tafari Makonnen, późniejszy cesarz Etiopii Hajle Sellasje. Za pomocą ambasad zachodnich spiskuje i usuwa legalnego następcę tronu Lydza Ijasu. W 1930 zasiada na tronie etiopskim, przybierając imię Hajle Sellasje I. W 1935 w Etiopii wybuchła wojna włosko-abisyńska, w wyniku której Włosi zajęli kraj, zmuszając cesarza do emigracji i włączając Etiopię do Włoskiej Afryki Wschodniej. Po zwycięstwie wojsk brytyjskich nad Włochami w 1941 Hajle Sellasje ponownie objął rządy. Za swego panowania włączył on do Etiopii Erytreę (od 1952 jako państwo sfederowane, później prowincja, obecnie niepodległe państwo) i Ogaden. Cesarz ten wprowadził pierwszą konstytucję, pierwszy parlament i wniósł wkład w rozwój edukacji.

W 1974, w związku z bardzo złą sytuacją gospodarczą i powtarzającymi się klęskami głodu, doszło do puczu wojskowego kierowanego przez Mengistu Hajle Marjama. Komunistyczny reżim wojskowy utrzymywał się u władzy do 1991 roku, dzięki pomocy gospodarczej i militarnej ze strony ZSRR, NRD i Kuby. Rozpętana fala terroru komunistycznego, połączona z masowymi przesiedleniami ludności w strefach objętych klęską głodu, doprowadziła do zagłady ok. 1,5 mln Etiopczyków. Do dnia dzisiejszego w wielu miejscach w kraju zobaczyć można wraki czołgów, pojazdów opancerzonych porzuconych na polu walki w tamtym okresie. Długi za nie spłaca rząd Etiopii do dziś.