Park Narodowy Bromo-Tengger-Semeru
We wschodniej części indonezyjskiej wyspy Jawy znajduje się rozległa kaldera Tengger, rozciągająca się ze wschodu na zachód na długości około 20 km, zaś z północy na południe - 10 kilometrów. Przed milionami lat nastąpiła tutaj potężna eksplozja, która spowodowała zapadnięcie się stożka wulkanicznego, wówczas o wysokości około 4000 m n.p.m., do utworzonej pod nim pustej, pozbawionej już magmy, przestrzeni. Powstała rozległa niecka, zwana kalderą, o powierzchni około 90 km2, płaskim dnie, otoczona krawędzią wznoszącą się ponad nim do 500-600 metrów. Później z dna kaldery wyrosło siedem młodszych stożków wulkanicznych. W części wschodniej, będącej rodzajem doliny ryftowej Sapikerep, postaci szerokiego tektonicznego obniżenia, nie ma stożków wulkanicznych. W części zachodniej jest ich obecnie kilka, otoczonych Morzem Piasków, drobnymi piaskami wulkanicznymi przewiewanymi stale przez wiatr. Dno kaldery wypełniają warstwy popiołów wulkanicznych wyrzucanych przez tkwiące w jej dnie młode stożki.
Do dzisiaj czynny jest tylko wulkan Bromo, nazwany tak na cześć indyjskiego boga Brahmy. Krawędź krateru wznosi się na wysokość 2392 m n.p.m. i około 180 m ponad dno kaldery. Średnica krateru wynosi 600 m, zaś jego głębokość dochodzi do 100 metrów. Nad kraterem stale unoszą się kłęby pary, które stanowią efekt spalania się tlenu z wydobywającym się z jego głębi wodorem. Na dnie krateru znajdują się małe, bardzo już młode kratery. Wyraźnie widoczne są żółte pokrywy siarkowe. Zewnętrzne zbocze stożka, zbudowane z pyłów i popiołów, jest bardzo silnie porozcinane przez erozję wywołaną wodami opadowymi, których w strefie równikowej jest stosunkowo dużo. U ich podnóży utworzyły się pokrywy laharowe, które powstały w wyniku spływania wraz z wodą opadową luźnego materiału. Krajobraz ten przypomina surowy krajobraz księżycowy. Ostatnie silne erupcje wystąpiły w 1980 i 1983 r., podczas których wydobywały się potężne chmury pyłów i popiołów wulkanicznych.
Na południe od Bromo znajdują się trzy kolejne kratery, tworzące zazębiający się ciąg Segarawedi-Kidul, Segarawedi-Lor oraz najmniejszy, położony między nimi, bez nazwy. Na południowy zachód leży z kolei stożek Mt.Kursi. Nieco oddalony na północny zachód od Bromo jest stożek Batok, wzniesiony około 200 m ponad dno kaldery, o okrągłej podstawie i stosunkowo mocno nachylonych zboczach, bogato urzeźbionych rozcięciami erozyjnymi typu bamncos. Wyglądem przypomina świąteczną babkę.
Na północ od kaldery Tengger położony jest najwyższy wulkan na Jawie - Semeru wysokości 3776 m n.p.m., także o silnie pociętych erozją zboczach. Jest wulkanem czynnym, wyrzucającym po wschodzie słońca co 10-11 minut kłęby pyłów na wysokość kilkuset metrów.
Wulkan Bromo jest świętą górą, szczególnie dla okolicznych mieszkańców, ale także mieszkańców Jawy. W drugiej połowie maja organizowane są procesje pielgrzymkowe na krawędź krateru, podczas których wrzuca się do niego dary w postaci owoców, kwiatów oraz małych, a niekiedy i dużych zwierząt gospodarskich. Bromo stanowi także dużą atrakcję turystyczną.
Park Narodowy Bromo-Tengger-Semeru jest jednym z najłatwiej dostępnych wielkich obszarów aktywności wulkanicznej na Jawie. Okolice wulkanu Bromo od dawna przyciągały turystów pragnących zobaczyć ogromną, szeroką na 10 km kalderę Tenggere, w której leży krater Bromo. Turyści w pobliże wierzchołka podjeżdżają dżipami lub konno, u resztę drogi pokonują pieszo, idąc jak najszybciej, by zdążyć przed świtem.
O brzasku promienie wytaczającego się zza krateru słońca oświetlają powoli ściany kaldery, okoliczne szczyty i mgłę nad "Morzem Piasku". Kolory tej niesłychanej scenografii zmieniają się wraz z wędrówką słońca ku górze. Całemu widowisku przygląda się z góry potężny wulkan Semeru (zwany czasem Mahameru) najwyższy (3676 m) i prawdopodobnie najbardziej stromy szczyt Jawy. W odróżnieniu od Bromo, niełatwo się na niego wspiąć, poza tym może to być niebezpieczne, gdyż wulkan jest wciąż aktywny.
Warto natomiast wybrać się na wycieczkę w piękne lasy porastające zbocza wulkanu do wysokości 3000 metrów. Słynne "Morze Piaszczyste" wokół Bromo z falami z wulkanicznego popiołu przywodzi na myśl krajobrazy księżycowe i jest niemal zupełnie pozbawione wszelkiej wegetacji. Ze względu na wielowiekowe polowania, w parku żyje bardzo niewiele ssaków. Za to cierpliwy obserwator może odkryć zróżnicowanie awifauny Bromo, wśród której znajdują się m.in. ptaki drapieżne, tak rzadko spotykane na Jawie.