Podczas zwiedzania świątyń zwyczaj każe zostawić niewielką ofiarę na ołtarzu, w specjalnie przeznaczonym do tego celu pojemniczku. Tym sposobem turysta finansowo przyczynia się do kultywowania żywej bhutańskiej tradycji.
Jednak od 1 stycznia 1988 roku większość świątyń, twierdz i klasztorów jest zamknięta dla turystów. Taką decyzję podjęto w trosce o ochronę dzieł sztuki. Chciano przez to uniknąć również komercjalizacji religii i uchronić świętość jej ceremonii.
Podobnie jak pozostała część Himalajów, Bhutan pozostawał przez wieki pod wpływem sztuki tybetańskiej. Jednak ze względu na odmienne warunki ekologiczne i społeczno-gospodarcze kraj ten rozwinął szybko własne formy i motywy.
Sztuka bhutańska posiada trzy główne cechy charakterystyczne: jest anonimowa, podejmuje tematykę wyłącznie religijną i - co z tego wynika - nie pełni sama w sobie żadnej funkcji estetycznej. Bhutańczyk nie patrzy na malowidła czy rzeźby jak na dzieła sztuki, lecz dla niego są to tylko i wyłącznie dzieła religijne. Obrazy i posągi są poświęcane podczas specjalnej ceremonii i prawdziwie uosabiają bóstwa. Na ogół nie używa się terminu "posąg", lecz raczej "wizerunek", gdyż ten pierwszy nie posiada żadnej duchowej konotacji. Kiedy Bhutańczyk zamawia obraz lub rzeźbę, uznaje to za pobożne działanie, które przyniesie mu zasługi, a dla upamiętnienia tego czynu, na dziele umieszcza się czasem jego imię. Tak diametralnie różne podejście do sztuki w porównaniu z postawą ludzi Zachodu wyjaśnia, dlaczego w świątyniach pojawiają się nowe malowidła, które zakrywają stare. To nie sztuka jest tutaj kryterium, lecz wiara.
Artysta był zawsze osobą duchowną, która przez swoją pracę zyskiwała sobie zasługi. Jednak imię autora dzieła nigdy nie było odnotowywane, gdyż musiał on wyrzekać się próżności. Na ogół całą pracę przygotowują uczniowie mistrza, dopiero delikatne i końcowe pociągnięcia wykonuje sam mistrz.
Zasady ikonograficzne są wyraźnie określone i należy je ściśle respektować. Każde bóstwo ma przypisany swój kolor i szczególne atrybuty, których nie wolno zmieniać, w przeciwnym razie zmianie ulega rola i znaczenie religijne. Zatem artysta może wyrażać samego siebie tylko w szczegółach czy drobnych scenach.
Tematy, które najczęściej pojawiają się w sztuce, to tysiąc Buddów, Budda Tantryczny, Guru Rinpocze i jego Osiem Manifestacji, Amitajus, bóstwa przestawiające formy tantryczne: Hewadżra, Kalaczakra, Guhjasamadża oraz cykle objawione przez Guru Rinpocze. Ponadto przedstawia się Bodhisattwę Współczucia Kiteswarę w swych licznych postaciach, bóstwa opiekuńcze, takie jak Pat'en Lhamo, Pehar, Dordże Legpa. Znajdziemy też Koło Życia, Czterech Strażników, szesnastu arhatów (pierwszych mnichów, którzy osiągnęli stan nirwany), osiemdziesięciu czterech mahasiddhów (indyjskich świętych, którzy osiągnęli nirwanę, choć zawód, jaki wykonywali ich do tego nie predestynował), a także diagramy kosmiczne, mandale, które przedstawiają buddyjską koncepcję wszechświata. Każda szkolą religijna ma swoje ulubione tematy. Na przykład Szabdrung Ngałang Na-mgjel i wielcy duchowni ze szkoły drukpa będą przedstawiani w klasztorach tych szkół, podczas gdy szkoły ningmapa będą wolały Longczena Rabjama i Pema Lingpę.
W 2000 roku w Thimphu utworzono Voluntary Artists Studio, by uczyć młodzież zasad sztuki zachodniej, uwzględniając problematykę społeczną i środowiskową.
W Królestwie Bhutanu można spotkać różne formy architektoniczne. Czorteny, mury modlitewne, świątynie, klasztory, twierdze, dwory i domy wszystko to tworzy niepowtarzalny krajobraz, architektoniczny.