Religia buddyjska dotarła do Chin z Indii. W pierwszym wieku n.e. do Chin przybyli pierwsi mnisi buddyjscy oraz sprowadzone zostały pisma religijne i posąg Buddy. Stało się tak za przyczyną ówczesnego cesarza Ming z dynastii Han, który żywo zainteresował się nowa religią. Intensywny rozwój buddyzmu nastąpił między III a VI wiekiem. Wtedy też powstało wiele świątyń i klasztorów buddyjskich, które obok funkcji religijnych pełniły wiele innych funkcji. Dawały schronienie uchodźcom, sierotom, pełniły funkcję przytułków i szpitali. Dzięki tłumaczeniu na język chiński pism buddyjskich sprowadzanych z Indii religia ta zdobywała coraz szersze rzesze zwolenników.
Podstawową buddyzmu jest pogląd, że całe życie jest ogromem nieprzerwanych cierpień. Wszyscy ludzie nieustannie doświadczają bólu narodzin, chorób, starości i śmierci. Cierpienie to spowodowane jest pożądaniem, jak również pragnieniem osobistego spełnienia, a szczęście osiągnąć można poprzez wyzbycie się własnych pragnień. Taką drogą dojdzie się do zbawienia - nirwany. W Chinach rozwinął się buddyzm Mahajana "wielkiego wozu", głoszący, że los jednostki łączy się z losami innych, a wszystkie egzystencje są jednością. W świątyniach buddyjskich w Chinach spotyka się wiele posagów Buddy Maitreyi, Buddy Amitabhy oraz liczne posagi boddhisatw, istot, które osiągnęły zbawienie, ale zostały na ziemi, by pomagać innym w dążeniu do nirwany.
Innymi religiami w Chinach o znacznie mniejszym znaczeniu jest islam, chrześcijaństwo i judaizm.
Tradycyjne chińskie religie bardzo ucierpiały w czasie "rewolucji kulturalnej", kiedy to mnichów i mniszki zmuszano do opuszczania klasztorów, skazywano na wygnanie, zesłanie lub mordowano; mnóstwo klasztorów i świątyń zostało zrujnowanych, a święte pisma, przedmioty kultu religijnego zniszczono.
Dopiero w latach siedemdziesiątych zezwolono na praktyki religijne, ponownie otworzono zamknięte świątynie, rozpoczęto odbudowę niektórych zniszczonych świątyń i klasztorów. Spośród wszystkich religii w Chinach najwięcej ludzi wyznaje buddyzm oraz islam, a znacznie mniej jest katolików czy protestantów. Dominującym światopoglądem jest ateizm.
Przez ostatnie dwadzieścia lat Chiny cechował szybki wzrost gospodarczy, który obecnie stracił nieco swoje tempo. Prowadzone są na szeroką skalę działania mają na celu ożywienie gospodarki. Wielkie nadzieje na poprawę sytuacji wiążą Chiny z członkostwem w Światowej Organizacji Handlu. Prowadzona do tej pory polityka stopniowych reform zdaje egzamin. Szczególnie jest to widoczne w wielkich miastach, które intensywnie się rozbodowują. Jednak znaczna część społeczeństwa żyjąca na wsi - ok. 70% ludności - nie ma możliwości korzystania z osiągnięć rozwojowych ostatniego okresu.
