U zarania dziejów nie było wyraźnej granicy między filozofią a religią - można mówić o przemieszaniu się tych dwóch sfer. W społeczeństwach rolniczych (jak wietnamskie) stabilność bardziej jest ceniona niż zmienność (odwrotnie niż w kulturach nomadów). Dlatego tez filozofia wietnamska dążyła do stworzenia systemu społecznego porządku, opartego na związkach człowiek-przyroda, człowiek-człowiek, lud-władca itd. Najważniejsze było osiągnięcie społecznej harmonii. W związku z tym w Wietnamie wykształciły się analogiczne do chińskich lecz niezupełnie z nimi identyczne teorie yin-yang i 5 elementów.
Na późniejszy rozwój kultury i społeczeństwa wietnamskiego wpływ wywarły buddyzm, konfucjanizm i taoizm, przy czym doktryny te przemieszały się i uległy wietnamizacji. W szczególności uczeni buddyjscy w czasach dynastii Tran rozważali i interpretowali w sposób oryginalny niemal wszystkie problemy filozoficzne stawiane w buddyzmie (dusza-Budda, byt-niebyt, jest-nie ma, życie-śmierć itp.).
Później również konfucjanizm wkroczył w erę rozkwitu, wielu wybitnych wietnamskich uczonych-konfucjanistów nie ograniczało się do ślepej literalnej egzegezy pism Konfucjusza i Mencjusza lecz otwierało się na duch buddyzmu i taoizmu, przez co ich filozofia ma więcej polotu, jest bardziej swobodna, bliższa ludowi i bardziej związana z przyrodą.
W epoce absolutnej, biurokratycznej monarchii, ideologia feudalna była narzędziem ciężkiego ucisku chłopstwa i zniewolenia kobiety. Myśl chłopska, głęboko zakorzeniona w rolniczym społeczeństwie Wietnamu ma wiele cech pozytywnych, charakterystycznych dla tradycyjnego wietnamskiego człowieka. Dzięki nim właśnie Wietnamczycy mieli siłę by stawiać czoło najeźdźcom w czasie wojen i zbrojnych zrywów. One uformowały wielu utalentowanych dowódców wojskowych i naczelników powstań, wśród nich najwybitniejszego chłopskiego bohatera Quang Trung - Nguyen Hue (koniec XVIII w.).
