Na południowy zachód od Szigace leży klasztorne miasto Sa-skja (Sakja). Obszar Sakji należy do przygranicznej strefy regionu między Lhasa, a Szigace. Jest on stosunkowo gęsto zaludniony. Przez wiele lat pełnił rolę centrum politycznego, duchowego i gospodarczego Tybetu. Kompleks klasztorny został założony w roku 1073. Na terytorium Sakji istniały 24 klasztory, a do dnia dzisiejszego dobrze zachowany jest jedynie klasztor południowy otoczony murami i swoim wyglądem przypominający twierdzę. Również wewnątrz murów klasztornych odnosi się wrażenie, że jest się raczej w budowli obronnej niż w klasztorze. W skład zespołu klasztornego wchodzi położony na zboczu góry klasztor północny (całkowicie zniszczony w czasie "rewolucji kulturalnej") oraz klasztor południowy. Budowla centralna na planie kwadratu zbudowana jest na równinie.
Całość otoczona jest wysokimi murami wzmocnionymi wieżami na narożnikach i sprawia wrażenie budowli o charakterze obronnym. W hali nauczania zachowało się w dużej mierze bardzo cenne wyposażenie - zbiory biblioteczne, malowidła ścienne, zbiór figur wotywnych złożonych w darze przez pielgrzymów z Indii, Nepalu i Tybetu zachodniego.
Jednym z najcenniejszych zabytków jest róg z muszli, najprawdopodobniej podarowany chińskiemu cesarzowi przez indyjskiego króla Dharmapalę (769-816), a następnie jego późniejszy właściciel Kubilaj-chan ofiarował go klasztorowi Sakja. We wnętrzu głównej hali południowego klasztoru zgromadzone są tantryczne malowidła i rzeźby wśród, których często główną postacią jest Hewadźra.
Hewadźratantra pełni szczególną rolę w kulcie szkoły Sa-skja-py. Przedstawiona jest ona w postaci ojca obejmującego głównymi ramionami własny kobiecy odpowiednik. W każdej z czternastu pozostałych rąk trzyma czarki z czaszek, w których siedzą ludzie i zwierzęta.
Ma to przypominać o przemijalności ziemskiej egzystencji. W czasie, gdy mnisi recytują wybrane fragmenty tantry, inni mnisi grają na rogu. Pod ścianami ustawione są potężnej wielkości posągi Buddy otoczone mniejszymi figurami jego uczniów. W kaplicach za halą główną zgromadzone są rzeźby tantryczne, między innymi znajduje się tam rzeźba Uszniszawidźaji, matki wszystkich Buddów oraz rzeźba Buddy Wadźradhary - Buddy Pierwotnego. W następnej kaplicy po prawej stronie mieści się osiemnaście stup grobowych, różnych książąt Sakji. Znajduje się tam również rzeźba Sa-akjapandity, który ma na głowie typową dla szkoły czerwoną czapkę.
Nie jest on tu jednak pochowany. Ściany kaplic ozdobione są malowidłami, które przedstawiają tradycję szkoły Sa-skja-py oraz mandale. Na terenie dawnego klasztoru północnego wzniesiona została ostatnio nowa biała stupa przypominająca o wielkim niegdyś znaczeniu tego świętego miejsca.
Istnieje jeszcze mały klasztor zachodni, co nasuwa refleksję, że cały kompleks klasztorny Sakji został założony na planie przestrzennej mandali. Obecnie żyje w nim tylko kilku mnichów. Duże skupiska klasztorów szkoły Sakjapa znajdują się w Indiach, Nepalu i Buthanie. Mieszka w nich około tysiąca mnichów, z czego znaczna część stanowią uciekinierzy z Sakji. Aktualnie klasztor macierzysty, gdzie rezyduje XLI przeor Sakji znajduje się w Radźpurze i indyjskim stanie Madhja-Pradesz. Podobnie jak Gjance budowla ta świadczy o arbitralnej władzy małych księstw na lokalnym terenie. W przypadku klasztoru Sakaja władza sprawowana przez pewien czas z tego miejsca nad całym Tybetem. Stało się tak dzięki Mongołom.
W XIII wieku Mongołowie zjednoczeni pod wodzą Czyngis-chna zaatakowali Azję Środkową, grabiąc i mordując podbite narody. Kiedy wojska mongolskie dotarły do granic Tybetu duchowieństwo i szlachta jednomyślnie zaproponowali najeźdźcy poddanie się. Zapobiegło to zajęciu kraju przez wroga. Wojska mongolskie wkroczyły do Tybetu dopiero za panowania syna Czyngis-chna Ogodeja. Po dokonaniu rabunku i zniszczenia szybko się wycofały.