• nowe-1.jpg
  • nowe-3.jpg
  • nowe-5.jpg
  • nowe-10.jpg
  • nowe-14.jpg
  • nowe-22.jpg
  • nowe-23.jpg
  • nowe-25.jpg
  • nowe-27.jpg
  • nowe-28.jpg
  • nowe-31.jpg
  • nowe-37.jpg
  • nowe-38.jpg
  • nowe-41.jpg
  • nowe-43.jpg
  • nowe-45.jpg
  • nowe-48.jpg
  • super-foto-5.jpg
  • super-foto-6.jpg
  • super-foto-7.jpg
Image

 

 
Image

Kultura indonezyjska jest kulturą mozaikową. Z jednej strony każda z wysp wnosi coś do ogólnego skarbca kulturowego tego wielkiego kraju, z drugiej zaś na archipelagu zaznaczyły się wyraźnie wpływy obcych kultur. Te wpływy dotarty na wyspy wraz z nowymi prądami religijnymi. Na pierwotne animistyczne wierzenia nałożyła się tradycja hinduizmu i buddyzmu, a później islamu i w pewnych odizolowanych enklawach - chrześcijaństwa, Wraz z Chińczykami dotarł taoizm, konfucjanizm i buddyzm chiński. Z uwagi na to, że przeciwstawne sobie religie w Indonezji nigdy nie zwalczały się wzajemnie, a raczej uzupełniały i przenikały, doszło do wytworzenia bardzo specyficznej kultury, w której ludność muzułmańska wykonuje pieśni w stylu arabskim, tańczy hinduski taniec tygrysa oraz składa przy grobach zmarłych pożywienie i napoje.

Indonezja ma unikalny system polityczny, zwany demokracją Pancasila (czyt.: panczasila). Wynika ona ze specyfiki kulturowej Indonezji. Jej fundamentem jest właśnie Pancasila, system pięciu zasad ogłoszonych po raz pierwszy przez Sukarno w 1945 roku. W godle państwa, którym jest święty orzeł hinduizmu Garuda, tors ptaka zakrywa tarcza, na której widnieje pięć symboli. Są one ilustracją wspomnianych pięciu zasad. Pierwsza z zasad Pancasi mówi o tym, że każdy mieszkaniec Indonezji wierzy w Boga. Symbolizuje to gwiazda. Nieważne, czy bóg ten nazywa się Allach, Wisznu, Jahwe czy inaczej. Zupełnie nieskrępowana wolność religijna istnieje tylko dla wierzących, o ile nic godzi ona w wyznawców innej wiary.

Stąd też rząd indonezyjski jest nieubłagany dla fundamentalistów muzułmańskich, którzy chcieliby widzieć w islamie religię państwową. O tym. jak istotny jest w społeczeństwie element wiary, a przynajmniej przynależność do którejś ze wspólnot religijnych, świadczy to, że przybyszowi z obcych stron każdy zadaje pytanie dotyczące wyznania.

Image

Indonezja nie jest państwem laickim, ale nie jest też państwem wyznaniowym. Władze kraju nie decydują za swoich obywateli o normie zachowań religijnych, podobnie jak nie decydują, o sposobie ubierania się. Żaden z kościołów jako instytucja nie odgrywa najmniejszej roli politycznej ani leż nie usiłuje wpływać na decyzje władz.

Drugą zasadą Pancasill jesl humanizm, którego symbolem jest nie przerwany metalowy łańcuch. Przedstawia on nierozerwalną jedność ludzkości, wśród której społeczeństwo Indonezji stanowi jedno z ogniw.

Głowa bawołu symbolizuje trzecią zasadę - nacjonalizm. W świecie kultury zachodniej nacjonalizm jest postrzegany jako zjawisko negatywne, tymczasem indonezyjski nacjonalizm wzywa do jedności ze sobą wszystkie grupy etniczne zamieszkujące ten rozległy kraj.

Czwarta zasada mówi o przedstawicielskim rządzie. Tę zasadę w godle ilustruje rysunek drzewa figowego zwanego banianem. O systemie rządów indonezyjskich mówi się jako demokracji Pancasila, aby przeciwstawić ją demokracji typu zachodniego. Indonezyjska demokracja opiera się na starej tradycji wiejskiej debatowania, aż do chwili osiągnięcia przez wszystkich zebranych konsensusu, to jest porozumienia, odpowiadającego wszystkim stronom. Wielkie znaczenie ma opinia osób starszych, darzonych szacunkiem. Mimo przejawów oczywistej samorządności, system polityczny Indonezji uważany jest za dyktaturę, której podstawę stanowi silna armia. Jako częsty argument wysuwa się bezwzględne posłuszeństwo urzędników wobec prezydenta Suhar-to.

Image

Ostatnią zasadą Pancasi jest zasada równości społecznej, której ilustracją jest kłos ryżu i gałązka bawełny. Sprawiedliwe społeczeństwo będzie mogło właściwie zaspokoić przynajmniej podstawowe potrzeby społeczne. Ta zasada ciągle pozostaje w sferze nie zrealizowanych przez rząd mrzonek, jednak, wynika z głębokiego ludowego poczucia sprawiedliwości.

Indonezja jest republiką. Najwyższymi organami w państwie są: Ludowe Zgromadzenie Doradcze (Majelis Permusyawaratan Rakyat), Urząd Prezydenta, Izba Reprezentantów (Dewan Perwakilan Rakyat), Państwowa Izba Rewizyjna (Badań Pemeriksa Keuangan) i Sąd Najwyższy (Mahkamah Agung).

Prezydent i wiceprezydent są wybierani na 5-letnią kadencję przez Ludowe Zgromadzenie Doradcze. Izba Reprezentantów składa się z 500 deputowanych. 462 osoby reprezentują organizacje polityczne, które biorą udział w wyborach i 38 to przedstawiciele wojska. Izba Reprezentantów jest ciałem ustawodawczym. Projekty ustaw muszą być zatwierdzone przez Prezydenta.

Ludowe Zgromadzenie Doradcze składa się z 700 członków. 500 osób to deputowani z Izby Reprezentantów, 135 delegatów reprezentuje regiony i 65 przedstawicieli grup społecznych. Do głównych zadań Ludowego Zgromadzenia Doradczego należy stanie na straży Konstytucji, określanie polityki państwa i wybieranie prezydenta i wiceprezydenta. Wybory do Ludowego Zgromadzenia Doradczego i Izby Reprezentantów odbywają się co 5 lat na poziomach narodowym i regionalnym.

Image