• nowe-1.jpg
  • nowe-3.jpg
  • nowe-5.jpg
  • nowe-10.jpg
  • nowe-14.jpg
  • nowe-22.jpg
  • nowe-23.jpg
  • nowe-25.jpg
  • nowe-27.jpg
  • nowe-28.jpg
  • nowe-31.jpg
  • nowe-37.jpg
  • nowe-38.jpg
  • nowe-41.jpg
  • nowe-43.jpg
  • nowe-45.jpg
  • nowe-48.jpg
  • super-foto-5.jpg
  • super-foto-6.jpg
  • super-foto-7.jpg
Image

 

Wielka świątynia buddyjska Borobudur na Jawie ma niezwykłą konstrukcję, a jej układ oraz program religijny, filozoficzny i dydaktyczny zawarty w dekoracji stanowi rezultat przemyśleń uczonych, kapłanów i mnichów. Cały zespól jest w zasadzie gigantyczną stupą, największą świątynią buddyjską na świecie.

Borobudur leży na płaskowyżu Kedu, 42 km na północny zachód od Dżogjakarty. Badania historyczne, archeologiczne oraz analiza formy architektonicznej pozwoliły ustalić, że wzniesiono go na początku IX w. n.e., za panowania potężnej dynastii Sjailendrów. Prawdopodobną datą ukończenia budowy jest 824 r. n.e. Największą buddyjską świątynię na świecie stawiano przez około 75 lat, w czasie, gdy w Indiach, pod naporem hinduizmu, buddyzm upadał. Tylko około dwustu lat spełniała ona funkcje religijne. W 1006 r. n.e. wybuch wulkanu Merapi wstrząsnął budowlą, na którą spadł deszcz popiołów i tufu. Kiedy ośrodek władzy ostatecznie przesunął się do wschodniej Jawy, sanktuarium zostało opuszczone i w niedługim czasie porosła je tropikalna dżungla, niszcząc i rozsadzając denne mury.

Image

Borobudur został ponownie odkryty w 1835 r., kiedy wojska brytyjskie zajęły Jawę. W 1900 r. niegdyś majestatyczne sanktuarium przypominało składowisko gruzu. Rozmiar zniszczeń pobudził holenderskie władze kolonialne do podjęcia natychmiastowej akcji ratunkowej. W latach 1907-1911 dokonano rekonstrukcji świątyni. Prape, którymi kierował młody, niezwykle uzdolniony inżynier Theodoor van Erp, przekroczyły swoimi rozmiarami wszelkie znane dotąd przedsięwzięcia konserwatorskie, wytyczając na długie lata ich standardy. Holenderski naukowiec, podchodzący z wielkim szacunkiem do prawdy historycznej, dążył do najwierniejszej rekonstrukcji kompleksu.

W 1911 r. prace zostały zakończone. Naprawiono rynny, żeby uchronić zabytek przed zalaniem wodą, a także dokonano renowacji reliefów, balustrad, schodów i ozdobnych nisz. Odbudowano trzy górne piętra świątyni. Najbardziej trwałym wkładem T. van Erpa w rozwój nauki stała się bogata dokumentacja fotograficzna, która przez długie lata pozwalała śledzić postępujący proces niszczenia kompleksu. W latach 70. i 80. XX w. konieczne stało się podjęcie systematycznych prac restauratorskich, w których pod egidą UNESCO uczestniczyli przedstawiciele 27 narodów.

Image

Borobudur jest wielkim osiągnięciem architektury buddyjskiej nie tylko z powodu rozmiarów, ale też dzięki jednolitości swego przesłania. Budowniczowie sanktuarium zamierzali wznieść na Jawie wierną kopię legendarnej góry Meru - gigantycznego szczytu, stanowiącego w mitologii braministycznej i kosmologii indyjskiej oś świata.

Sanktuarium Borobudur to sztuczne wzgórze w formie olbrzymiej stupy z ośmiu nałożonych na siebie tarasów z szarego, bardzo twardego trachitu, które stoją na monumentalnym, kwadratowym cokole. Pięć dolnych kondygnacji symbolizuje świat ziemski (materialny), a trzy koliste górne odpowiadają królestwu ducha.

Pielgrzym, wspinając się po stopniach świątyni, przechodzi od świata materialnego do duchowego. Na kolistych kondygnacjach rozmieszczono 72 małe stupy w kształcie ażurowych, kamiennych dzwonów. Mieszczą one posągi medytującego Buddy. Na szczycie sanktuarium jest usytuowana główna budowla kultowa - stupa o średnicy 15 m, do której prowadzą schody. Symbolizuje ona cel ostatecznej nirwany - duchową wolność lub niebo.

Borobudur jest symbolem podróży duchowej. Zaczyna się ona na dwóch dolnych poziomach, gdzie na kunsztownie wykonanych reliefach ukazano zmagania człowieka ze swoją słabością oraz jego dobre i złe uczynki w życiu doczesnym. Środkowe kondygnacje są poświęcone wydarzeniom z życia Buddy (rozpoczynają się od jego oświecenia pod drzewem figowym Bo). Na górnych piętrach przedstawiono tematy filozoficzne z metafizycznych pism Mahajany. Aby wejść na wyższy poziom, pielgrzymi muszą obejść każdy taras poruszając się zawsze w lewo, ponieważ pójście w odwrotnym kierunku oznacza zwrócenie się ku złu. Droga ma 5 km długości.

Image