Borneo
Największa wyspa w Archipelagu Malajskim, trzecia pod względem wielkości na Ziemi (po Grenlandii i Nowej Gwinei); pow. 736 tys. km2 (z przybrzeżnymi wyspami 755 tys. km2), ok. 9,5 mln mieszk., gł. Dajakowie, Bandżarowie, Malajowie i Chińczycy; większa część Borneo (539,5 tys. km2) wchodzi w skład Indonezji, a pozostała część to 2 stany Malezji (Sarawak i Sabah) oraz sułtanat Brunei. Najwyższa góra Kinabalu (wys. do 4101 m n.p.m Klimat równikowy wybitnie wilgotny, a suma roczna opadów wynosi 2000-4000 mm, w górach do 5000 mm. Liczne, zasobne w wodę rzeki, najdłuższe: Barito, Kapuas, Mahakam. Na znacznych obszarach Borneo zachowała się roślinność naturalna: do wys. 1500 m panują wilgotne, wiecznie zielone lasy równikowe, złożone gł. z drzew z rodziny dwuskrzydlicowatych a, w górach (do wys. 3600 m n.p.m.) rosną lasy wiecznie zielone z udziałem dębów i drzew iglastych, obfitujące w epifity. Na terenie Kalimantanu znajduje się kilka parków narodowych stanowiących ostoje orangutana i nosacza.
Borneo jest jednym z najsłabiej poznanych i zagospodarowanych obszarów świata. Uprawia się tu ryż, kukurydzę, maniok, palmę kokosową, kauczukowca. Poza tym mieszkańcy trudnią się myślistwem, zbieractwem, połowem ryb. Eksploatuje się również ropę naftową i gaz ziemny.
Zamieszkane od najdawniejszych czasów przez plemiona Dajaków. W pierwszych wiekach n.e. istniało tu państewko założone przez Indusów, a w XIII w. państewka muzułmańskie (sułtanaty Kutei, Banjermasin, Brunei). W 1521 osiedlili się na Borneo Portugalczycy, wyparci następnie przez Holendrów, którzy w 1604 założyli pierwsze składy towarowe i do końca XVII w. zmonopolizowali handel. W 1847 Anglicy stworzyli na wysepce Labuan bazę wojskową przeciwko Holendrom, a w 1888 objęli protektorat nad Borneo Północnym, Sarawakiem i Brunei. Dopiero traktat z roku 1891 ustalił granicę wpływów angielskich (pn.-zach. część Borneo) i holenderskich (pd. część). Od roku 1950 holenderska część wyspy należy do Indonezji, a część angielska (bez Brunei) od 1963 do Malezji.
